توسعۀ مسجد نبوی:
چون در دورانِ خلافت عثمانسشهر مدینه مرکز حکومت اسلام وسعت یافت و ساکنان شهر زیاد شدند و مسجد نبوی که عمر بن الخطاب آن را در دورانِ خلافتش وسیع‌تر از قبل کرده بود، بازهم گنجایش نمازگذاران را نداشت، عثمان آن را در سال ۲۹ هجری یعنی در سال ششم خلافتش وسیع‌تر کرد. دیوارهای آن را به طول یک صد و شصت گز (هشتاد متر) و به عرض یک صد و پنجاه گز (هفتاد و پنج متر) با آهنگ و سنگ‌های منقش بنا کرد. ستون‌ها آن را از سنگ‌های مرصع ساخت [۹۷]و تیرهای سقف مسجد را چوب ساج [۹۸]که نسبتاً کم‌یاب و گران‌قیمت بود قرار داد. چون عمر بن الخطاب قبلاً شش در برای مسجد قرار داده بود عثمان نیز چنین کرد و نتیجۀ مسجد نبوی هم وسیع و هم زیبا و شکیل و به صورت برازنده‌ای درآمد.
همچنین عثمانسچنان‌که ابن کثیر در البدایۀ والنهایۀ، ج ۷، صـ ۱۵۱ می‌گوید: در سال ۲۶ هجری مسجد الحرام را توسعه داد و علایم مشخصه حرم مکی را که کهنه شده بود عوض کرد و علایم جدیدی به جای آن‌ها قرار داد، فرضی الله عن عثمان و جزاه عن الإسلام و المسلمین خیراً. اکنون به بحث خود در تاریخ عثمان در همین جا خاتمه می‌دهیم و می‌رویم تا بپردازیم به ذکر تاریخ امام علی بن ابی طالب خلیفۀ چهارم رسول الله ج.
[۹۷] رک: ابن اثیر، البدایة والنهایة، ج ۷، صـ ۱۵۴. [۹۸] ساج درختی است شبیه به درخت چنار که برگ‌های پهن و نوک‌تیز و گل‌های کوچک و میوه‌ای شبیه به پسته دارد. چوبش زیبا، سخت، با دوام و برای ساختن مبل، کمد و امثال آن به کار می‌رود. مهد آن آسیای جنوبی و اندنوزی می‌باشد.