پیدایش شیعه

شیعه هنگامی پدید آمد که مردی یهودی به نام «عبدالله بن سبأ» تظاهر به اسلام و محبت اهل بیت کرد و درباره‌ی علیس غلو نمود و مدعی شد که رسول اللهصوی را به جانشینی خویش برگزیده است، و پس از مدتی علیس را به درجه‌ی الوهیت (خدایی) رساند، کتاب‌ها و مراجع شیعی کاملاً به این مطلب اعتراف دارند. قمی، نوبختی و کشی که از شیوخ بزرگ شیعه‌اند در کتاب‌های خود به وجود عبدالله بن سبأ اعتراف کرده‌اند و همگی او را نخستین کسی می‌دانند که مقوله‌ی امامت و رجعت علیس را مطرح کرده و به لعن ابوبکر، عمر، عثمان، و دیگر اصحابش پرداخته است، و چه دلیلی قوی‌تر از اعتراف!؟.

بغدادی می‌گوید: «سبئیه پیروان عبدالله بن سبأ هستند، همان کسی که درباره‌ی علیس غلو نمود، و ابتدا او را پیامبر و سپس خدا معرفی کرد». نیز می‌گوید: «ابن السوداء (عبدالله بن سبأ) فردی یهودی الأصل و از اهل حیره بود که به اسلام تظاهر کرد و برای اینکه نزد اهل کوفه ریاست و پذیرشی داشته باشد، به آنان گفت که در تورات خوانده است که هر پیامبری وصیی دارد و وصی حضرت محمدص علیس است».

شهرستانی درباره‌ی ابن سبأ آورده که:‌ او نخستین کسی است که قائل به وجود نصی مبنی بر امامت علیس بوده است، و می‌افزاید که سبئیه اولین فرقه‌ای هستند که به «توقف»، ‌«غیبت» و «رجعت» معتقد شدند، و پس از مدتی شیعه با آن همه اختلاف و فرقه‌های متعددی که دارند،‌ اعتقاد امامت و خلافت و وجود نص و وصیت را از سبایی‌ها به ارث بردند،‌ این عقیده زائیده‌ی فکر ابن سبأ است، و به مرور زمان فرق شیعه، و نظریاتشان به ده‌ها فرقه و نظریه تبدیل شد.

و اینگونه شیعه بدعت وصیت،‌ رجعت، غیبت و فراتر از آن،‌ اعتقاد به الوهیت ائمه را به پیروی از عبدالله بن سبأ یهودی، رواج داد.