شیعه اثنا عشری از همه جا از همه چیز

آیا امامت انحصاری است؟

کتاب آسمانی و عقل گواهی می‌دهد که امام و امامتِ انحصاری باطل است.

أما شرع، ما می‌بینیم زیدیه که از فرق شیعه و دارای بزرگان و دانشمندان و کتب بسیاری می‌باشند، مدعی امامت انحصاری شده آن هم در چهار نفر، یعنی علی تا حضرت زین‌العابدین را قبول دارند، (اگرچه زیدیه سایر پیشوایان خود پس از آن چهار نفر را نیز امام خطاب می‌کنند)، و سایر امامان شیعه‌ی امامیه را امام منصوص نمی‌دانند با هزاران دلیل و صدها حدیث که در کتب خود نوشته‌اند. و همچنین اسماعیلیه که شش نفر از امامان امامیه را قبول دارند و باقی را منکرند آن هم با دلائل خود، و همچنین مذاهب دیگر که منشعب از تشیع می‌باشد که این مذاهب همه مدعی تشیع بوده و شاید به هفتاد فرقه و یا زیادتر برسند. رجوع شود به کتاب «فرق الشیعة» اثر نوبختی و کتاب «المقالات والفرق»: عالم بزرگ شیعه سعد بن عبدالله اشعری قمی که از اصحاب عسکری بوده است. بسیاری از این مذاهب امام و شماره‌ی آن را منحصر می‌دانند به همان امامانی که خود قبول دارند. ولی قرآن امامت و امام هدایت را منحصر به چند نفر نمی‌داند؛ نه امام کفر و ضلالت را منحصر کرده است، نه امام هدایت را، ما چند عدد از آیاتی را که دلالت بر این مطلب دارد می‌آوریم، و پس از آن به دلیل‌های عقلی می‌پردازیم: