خلافت امیر المؤمنین معاویه بن أبی سفیانب

از ۴۱ تا ۶۰ ه‍)

خلافت معاویه مایۀ خیر برکت برای مسلمین بود، چون که دوران هرج و مرج به پایان رسید و مسلمان‌ها آنچه را که دشمنان از دست آنها گرفته بودند بازپس گرفتند و طمع کفار قطع گردید، زیرا مسلمین همه بر یک خلیفه اتفاق کردند و قدرت خود را به بیرون معطوف داشتند، و پرچم جهاد دوباره بر افراشته شد، و فتوحات باز شروع شدند، و معاویه با مردم رفتاری خوبی داشت، و در ایام او کسی با او مخالف نبود و بلکه همه اطاعت از او را پذیرفتند (به جز گروه اندکی از خوارج) و جنگ‌های تابستانی و زمستانی در دوران او شهرت یافت.