رسوایی
به نظر می رسد که پنهان کردن اسم و محل پسر حسن عسکری چیزی جز تلاش برای روپوش گذاشتن بر این دروغ نبوده اند، زیرا چگونه علمایشان به پنهان کردن اسم و جای او دستور می دهند در حالی که خودشان می گویند: «هرکس از ما اهل بیت امام را نشناسد؛ او غیر خدا کسی دیگر را شناخته و عبادت کرده است» [۶۸۶].
و همانطور که عثمان ندای عقیده غیبت را سر داد، بعد از او پسرش ابو جعفر محمّد بن عثمان (متوفای ۳۰۴ هجری یا ۳۰۵ هجری) از آن سخن گفت، و شیعه به چند گروه تقسیم شدند، و به علت طمع ورزی و چشم دوختن به جمع آوری اعمال یکدیگر را لعنت کردند، و از یکدیگر بیزاری جستند [۶۸٧]، سپس محمّد بن عثمان ابو القاسم حسین بن روح نوبختی را بعد از خویش به عنوان نایب امام تعیین کرد، و این منصوب کردن کشمکش و اختلاف بزرگی در میان آنان که از این راه کسب در آمد و روزی می کردند ایجاد کرد، بنابراین از یکدیگر جدا شده و به لعنت کردن همدیگر پرداختند [۶۸۸].
و بالاخره برای رفع نزاع و کشمکش؛ ابن روح مقام بابیّت و نیابت را بعد از خود به علی بن محمّد سمری واگذار کرد [۶۸٩].
و سمری تا سه سال در این پُست باقی ماند؛ سپس احساس ناکامی کرد و فهمید که مقام او به عنوان وکیل مورد اعتماد امام غایب مقامی ناچیز و حقیر است و هنگامی که در بستر مرگ قرار گرفت از او پرسیدند: چه کسی بعد از تو جانشین تو است؟ گفت: خداوند فرمان خود را می رساند [۶٩۰].
[۶۸۶] اصول کافی، ج ۱ ۳۳۳ . [۶۸٧] کتاب الغیبه، طوسی، ص ۲۴۵. [۶۸۸] کتاب الغیبه، طوسی، ص ۲۴۱. [۶۸٩] بحارالانوار، ج ۵۱ / ۱۰٧ و۱۰۸ و ۳۴۳ و ۳۴٧ و ۳۴۸ و ۳۵۲ و ۳۶۲ و ج ٧۴ / ۱٩٧، و الغیبه، طوسی، ص ۲۴۴ . [۶٩۰] الغیبه، طوسی، ص ۲۴۲ .