تأسیس کشور اسرائیل
(۷ رجب ۱۳۶۷ هـ – ۱۴ مه ۱۹۴۸ م.)
آن روز، سیاه ترین و دردناک ترین روز در تاریخ امت اسلام به شمار می‌رود و در خاطره مسلمانان باقی خواهد ماند. روزی که سرزمینهای مقدس فلسطین از دست رفت و این خنجر مسوم در قلب امت اسلامی کاشته شد. و مانند یک غده سرطانی بر پیکره جهان اسلام روئید و مانند یک افعی خطرناک خود را برگردن ما انداخت و مانند یک قلاده ای که هیچ راه فراری از آن نیست مگر با تمسک به دین و شریعت و عقیده صحیح اسلامی که ما را برای آزاد سازی مقدسات در بند صهیونیستها تشویق می‌کند از آنجا که شب پس از آن روز سیاه هنوز بر قلوب مسلمین سنگینی می‌کند، برای ما ضرورت دارد که تاریخ و چگونگی حوادث این ماجرای دردناک را مطالعه و بررسی کرده تا بدانیم که تأسیس اسرائیل خلق الساعه و ناگهانی نبوده بلکه برنامه و دسیسه ای بوده که از دیر زمانی به این سو در جریان بوده و در آن روز سیاه به نتیجه رسیده است. در ادامه اوراق تأسیس کشور پلید اسرائیل را به ترتیب بررسی می‌کنیم.
برای سالهای متمادی تلاشهایی برای اسکان و گردهمایی یهودیان پراکنده جهان در فلسطین جریان داشته است. از جمله در قرن شانزدهم میلادی یک یهودی بنام «داوید روبینی» کوشید که در اراضی فلسطین، کشوری برای یهودیان تاسیس کند. همچنین در اواخر قرن هجدهم، ناپلئون بنا پارت در حین محاصره شهر عکای فلسطین به سال ۱۲۱۴ه – ۱۷۹۹ م. از یهودیان دعوت کرد که در فلسطین جمع شوند و او یهودیان را وارثان قانونی فلسطین می‌دانست. پس از آن تلاشهای «حاییم مونتفیور» ایتالیایی برای خرید فلسطین از محمد علی حاکم مصر، قابل ذکر است. تلاش خاخام «کالیشار» و «موسی هنیس» از آلمان در ادامه آن کوششها بود. این موسی هنیس نخستین کسی بوده که ایده ساخت شهرکهای یهودی در اراضی فلسطینی را ارائه کرده است. و اخیرا تلاش صهیونیست اطریشی «هرتزل» می‌باشد که می‌کوشید سلطان عبدالحمید دوم، امپراطور عثمانی را برای تأسیس کشور یهود در فلسطین راضی نماید.
بعد از شکست تلاشهای یهودیان برای خرید اراضی فلسطین از سلطان عثمانی ،یهودیان تصمیم گرفتند که در شهر پازل سوئیس در سال ۱۸۹۷ م کنگره ای برگزار کنند. در آن کنگره آن‌ها برنامه طولانی مدتی را برای تاسیس کشور اسرائیل از نیل تا فرات اعلام کردند. برای نیل به این هدف باید موانع زیر را از پیش رو بر می‌داشتند:
سلطان عبدالحمید دوم را در سال ۱۳۲۷ هـ – ۱۹۰۹ م با کمک نیروهای فراماسونری –طرفداران غرب- از سلطنت خلع کردند.
حزب اتحاد و ترقی را در کشور عثمانی در رأس امور قرار دارند.
شریف حسین امیر مکه را فریب دادند تا در سال ۱۳۳۵ هـ – ۱۹۱۶ م بر ضد عثمانی قیام کند تا بدین ترتیب خلافت عثمانی را پاره پاره کنند.
انگلستان در سال ۱۳۳۶ ه- ۱۹۱۷ م به فرماندهی آلنبی، شهر بیت المقدس را اشغ کرد. همین آلنبی آن جمله مشهور را گفته که «امروز جنگ‌های صلیبی به پایان رسید» به دنبال آن تمام فلسطین به تصرف انگلیسی‌ها در آمد.
در همان سال ۱۹۱۷ انگلیسی‌ها بر سر تقسیم جهان عرب یا ترکه مرد بیمار اروپا –امپراطوری عثمانی- از طریق قرار داد سایکس پیکو به توافق رسیدند.
در همان سال ۱۹۱۷ م وزیر خارجه انگلیس «بالفور» برپایی کشوری برای قوم یهود را در اراضی فلسطین به یهودیان وعده داد.
در سال ۱۹۱۸ م. انگلیس فلسطین را کشوری تحت قیمومت اعلام کرد و خود عهده دار امور فلسطین شد. این سیاست برای اجرای وعده بالفور در پیش گرفته شده بود. جامعه ملل نیز (آن موسسه بعد از جنگ جهانی اول برای حفظ صلح و امنیت در جهان تشکیل شده بود و بعد از جنگ جهانی دوم سازمان ملل جای آن را گرفت) این تصمیم انگلیس را تایید کرد تا بدین ترتیب اشغال ظالمانه و تجاوز کارانه اراضی مقدس فلسطین بیش از پیش تثبیت شود.
از این سال مهاجرت گروههای بزرگی از یهودیان اروپا و آسیا و آمریکا به فلسطین آغاز شد. متعاقب آن ملت فلسطین دریافت که یک توطئه جهانی برای اسکان یهودیان این فرزندان میمون و خوک در وطن فلسطینی در کار است. لذا خود را برای دفاع آماده کرد.
در گام نخست کمیته‌ها و کنفرانس‌ها و گفتگوهایی را برای جلوگیری از مهاجرت یهودیان برگزار کردند. اما پس از بی‌نتیجه ماندن آن‌ها به مقاومت مسلحانه روی آوردند زیرا می‌دیدند که انگلیس، مخفیانه، یهودیان را مسلح می‌کند و یهودیان جسور شده و پرچم یهودی را بر فراز دیوار براق در سال ۱۹۲۸ م. برافراشته‌اند. به دنبال آن حادثه انتفاضه براق آغاز شد و قهرمانان مقاومت و جهاد اسلامی امثال شهید امین الحسینی و شهید عزالدین قسام و شهید عبدالقادر حسینی وارد میدان مبارزه شدند و باب جنگ و پیکار بین مسلمانان از یک طرف و یهودیان و حامیان انگلیسی آن‌ها از طرف دیگر گشوده شد.
مردم فلسطین تلاش کردند که از رهبران و رؤسای کشورهای عربی و اسلامی در خواست کمک کنند ولکن مع الاسف گوشهای شنوایی نیافتند. زیرا در آن هنگام همه کشورهای عربی تحت اشغال انگلیس و فرانسه بودند یا در واقع تحت سیطره و نفوذ مستقیم آن‌ها قرار داشتند و در نتیجه همان حکام عرب عاملی برای وارد کردن فشار بر فلسطینی‌ها محسوب می‌شدند. از این رو هر گاه که در عرصه جهاد، فلسطینیان به موفقیت‌هایی بر ضد یهودیان دست می‌یافتند، انگلیس و فرانسه بر حکام عرب فشار وارد می‌کردند تا آن‌ها هم به نوبه خود رهبران مقاومت را وادار کنند دست از مقاومت و انتفاضه برداشته و بر سرمیز مذاکره بنشینند.
با شروع جنگ جهانی دوم مهاجرت یهودیان به فلسطین کاهش یافت ولی باردیگر با آشکار شدن نشانه‌های شکست آلمان که در هنگام جنگ در رقابت با انگلیس از فلسطینی‌ها حمایت می‌کرد مهاجرت یهودیان از سرگرفته شد. با پایان یافتن جنگ یک بازیگر جدید و قدرتمند به نفع نوادگان میمون و خنزیر وارد عرصه بازی شد. این بازیگر جدید، آمریکا بود که خود را وارث نقش اروپا عموما و و خاصه انگلیس در منطقه خاورمیانه و فلسطین می‌دانست. از سویی یهودیان نیز که ضعف انگلیس را بعد از جنگ جهانی دوم احساس کرده بودند به دنبال حامی قدرتمند دیگری بودند. آمریکا بویژه در دوره ریاست جمهوری «ترومن» که یهودی تبار بود صدها هزار یهودی را به فلسطین انتقال داد. آمریکا با زمینه چینی برای صدور اعلامیه ظالمانه سازمان ملل متحد برای تقسیم فلسطین بین عربها و یهودیان در سال ۱۹۴۷ م – ۱۳۶۶ ه. به بازی گردان اصلی عرصه فلسطین تبدیل شد و نقش خود را برای تأسیس کشور اسرائیل کامل کرد. همه کشورهای اسلامی اعلامیه سازمان ملل را رد کردند. ولی آمریکا آرای سه کشور کم ارزش و حاشیه نشین «تایلند و هائیتی و لیبریا» را برای کسب اکثریت در رأی گیری خرید. بعد از صدور این اعلامیه ظالمانه، فلسطینی‌ها مطمئن شدند که در میدان مبارزه با یهود و حامیان اروپایی و آمریکایی آن‌ها تنها و بی‌باور هستند. لذا شعله‌های مقاومت و جهاد در تمام نقاط فلسطین شعله ور شد و مجاهدان فلسطینی، پیروزی‌های چشمگیری در جنگ‌های نابرابر با یهودیان و حامیان آن‌ها در مناطق «صبیح، ظهرالحجه و کفرکتا و دهشیه» بدست آوردند. این حوادث، انگلیسی‌ها را بر آن داشت یا یهودیان را به جدیدترین تسلیحات از جمله هواپیما‌های جنگنده مجهز نمایند. بدین ترتیب سراسر فلسطین در آتشی مهیب فرورفت.
ضربه نهایی و مجلس ختم این حکایت مصیبت بار زمانی بود که انگلیس بطور ناگهانی و بدون اعلام قبلی از فلسطین عقب نشینی کرد و قیمومت خود بر فلسطین را لغو کرد و امور آن را به یهودیان واگذار کرد و یهودیان نیز در ۷ رجب ۱۳۶۷ هـ – ۱۴ مه ۱۹۴۸ م. تأسیس کشور اسرائیل را اعلام کردند. متعاقب آن صفحات جدید مصائب ملت فلسطین آغاز شد. چنانکه از سرزمین مادری خود آواره شده، کشتار و حتی بطور وحشتناکی قتل عام شدند و شهرهای آن‌ها یکی پس از دیگری غصب شد تا رؤیای یهود واقعیت یابد و این کابوس همچنان ادامه دارد.
مترجم: ابو یحیی
مصدر: سایت نواراسلام
IslamTape.Com