بدعت عید غدیر خم
(۱۸ ذی الحجه ۳۵۲ هـ – ۱۰ ژانویه ۹۶۴ م.)
این بدعت نامبارک بوسیله امیر معزالدوله بویهی شیعی رافضی گذاشته شد. سه برادر فرزندان بویه که اهل دیلم در گیلان- شمال ایران- بودند به نامهای علی و حسن و احمد از اوضاع پریشان ایران در اوائل قرن چهارم استفاده کرده و ایران را مسخر خود کردند. احمد به بغداد لشکر کشید و خلیفه عباسی را تحت فرمان خود آورد و از خلیفه برای خود لقب معزالدوله گرفت. از آن پس خلافت عباسی بازیچه دست آل بویه شد و خلیفه هیچ گونه اختیاری از خود نداشت. در روز ۱۸ ذی الحجه سال ۳۵۲ امیر معز الدوله دستور داد که خیابانهای بغداد را آذین بندی کنند و جشن گرفته و پایکوبی کنند. مثل سایر اعیاد شب، بازار باز باشد و به دروازه‌های بغداد آتش برافروزند و آواز دهل از هر کوی و برزن بغداد برخاست.
داستان غدیر خم [۲۴]که در مسند امام احمد و سایر مسانید مذکور است. مخلص آن این است که رسول خدا صلی الله علیه و سلم در بازگشت از حجه الوداع مردم را در وادی خم جمع کرده و در جمع آن‌ها فرمود: «هر کس که من مولای اویم علی هم مولای اوست.» [۲۵]این حدیث با این روایت به نقل از براء بن عازب و زیدبن ارقم و بریده اسلمی صحیح است. این حدیث از طرق زیادی روایت شده ولی بسیاری از روایاتی که در این خصوص وارد شده، کذب است. از جمله آن روایت کذبی که خطیب بغدادی در تاریخ خود آورده که: «کسی که روز ۱۸ ذی الحجه را روزه بگیرد، روزه ۶۰ ماه در نامه اعمال وی نوشته می‌شود.»
تا کنون این بدعت ناپسند در عراق و سایر مناطق شیعه نشین جشن گرفته می‌شود.
مترجم: ابو یحیی
مصدر: سایت نواراسلام
IslamTape.Com
[۲۴] الكامل في التاريخ، البداية والنهاية، محاضرات الدولة العباسية. [۲۵] صحیح الجامع، شماره ۶۵۲۳.