تأسیس دولت امارات

(۱۴ شوال ۱۳۹۱ هـ – ۲ دیسامبر ۱۹۷۱م.)

کشور کنونی امارات متحده عربی دیر زمانی قسمتی از خاک کشور عمان محسوب می‌شد. تا اینکه سلاطین یعاربه سقوط کرده و به جای آن‌ها آل بوسعید در سال ۱۱۵۴ هـ حکومت عمان را بدست گرفتند. در این زمان ستاره اقبال «خاندان قاسمی» بدرخشید و با نیروی دریایی بزرگی در منطقه خلیج فارس به فرماندهی «رحمت بن مطر» ظاهر شدند و در سرزمینهای کنونی امارات ادعای استقلال کردند. رحمت، شهر «رأس الخیمه» را بعنوان پایتخت خود انتخاب کرد و «احمد بوسعید» سلطان عمان به ناچار استقلال وی را پذیرفت.وضع بر این منوال بود تا اینکه استعمارگران انگلیسی وارد منطقه خلیج فارس شدند و بعد از چند جنگ برق آسا منطقه را اشغال کرده و خاندان قاسمی را مجبور کردند که در سال ۱۳۳۵ هـ سیاست انگلیس را در منطقه بپذیرند انگلیسی‌ها برای آنکه راحت تر بر منطقه حکومت کنند و بدون دردسر منابع منطقه را به یغما ببرند، همان سیاست معرف استعماری «تفرقه بینداز و حکومت کن» را در این منطقه هم اجرا کردند. از این رو این منطقه را به هفت شیخ نشین تقسیم کردند. که عبارتند از: ابوظبی، شارقه، دبی، رأس الخیمه، فجیره، ام القوین، عجمان و در هر منطقه شیخی را امیر کردند در میان این شیوخ، آل نهیان (در ابوظبی) و آل مکتوم دبی از همه نیرومندتر بودند.

اشغالگران انگلیسی برای سالها خود را بر مسلمانان منطقه تحمیل کردند تا اینکه وضعیت قدرتها در عرصه جهانی تغییر کرده و قدرتهای جدیدی (مثل آمریکا) پا به عرصه وجود گذاشتند و سیاستها و روشهای استعمار تغییر کرد. لذا این تغییرات در عرصه بین المللی در سال ۱۳۹۰ هـ – ۱۹۷۰ م. انگلیسی‌ها را ناچار کرد که از منطقه خلیج فارس خارج شوند. متعاقب آن، شیخ زایدبن سلطان آل نهیان امیر ابوظبی تلاشهای مستمری را برای وحدت بخشیدن به امارات هفت گانه به انضمام کویت و قطر و بحرین و تشکیل یک دولت متحد آغاز کرد. ولی سه شیخ نشین کویت و قطر و بحرین نپذیرفتند تا اینکه شیخ زاید در ۱۴ شوال ۱۳۹۱ ه- ۲ دسامبر ۱۹۷۱ م. اتحاد امارات هفت گانه و تشکیل دولت امارات متحده عربی را اعلام کرد و خود وی بعنوان نخستین رئیس این اتحادیه انتخاب شد.

مترجم: ابو یحیی

مصدر: سایت نواراسلام

IslamTape.Com