۳-۳- غسل میت
حداقل غسل میت برطرف کردن نجاست‌های موجود بر روی بدنش و سپس شست و شوی تمام اعضای ظاهری است؛ این عمل توسط غاسل انجام شده و از ورود افراد به محل غسل جلوگیری می‌شود.
اجساد سوخته‌ای که غسل آن‌ها به دلیل شدت سوختگی، ممکن نباشد را باید تیمم داد [السید البکری؛ ج ۲؛ ص ۱۱۰].
***
مرگ علل مختلفی ممکن است داشته باشد و اگر مرگ بر اثر بیماری باشد، عوامل بیماری‌زا در اعضای مختلف منتشر شده و به زودی تغییرات شیمیایی ایجاد شده جسد را متعفن کرده، به یک منبع آلودگی تبدیل می‌شود.
اگر مرگ بر اثر پیری و ضعف عمل کرد اندام‌های بدن باشد، سستی و ضعف بافت‌های بدن زمینه‌ی مساعدی برای خروج و تکثیر باکتری‌های روده‌ای است و اگر مرگ بر اثر ضربه، تصادف و یا خون‌ریزی باشد، علاوه بر باکتری‌های روده‌ای، میکروب‌هایی از محیط خارج به سرعت وارد بدن شده و با تغذیه از خون موجود بر اندام‌ها و زخم‌ها رشد و تکثیر می‌نمایند؛ بنابراین لازم است که به سرعت در پاکیزه نمودن اندام‌های خارجی و زدودن نجاساتی که در واقع محیط مساعدی برای رشد میکروب‌ها هستند، اقدام نمود.
ورود غیر ضروری افراد به محل انجام غسل احتمال انتشار آلودگی‌ها را بیشتر می‌کند.
در سوختگی‌های درجه‌ی سوم که ناشی از حرارت‌های بالاتر از ۱۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد است، نسوج زیرین پوست از بین رفته و بر اثر آسیب شدید نسوج نرم بدن، زخم‌های هولناکی به وجود آمده است. در سوختگی‌های درجه‌ی چهارم نیز بر اثر تماس مداوم بدن با آتش یا اجسام داغ، نسوج نرم بدن به کلی از بین رفته و استخوان‌ها نیز صدمه دیده‌اند [گودرزی، فرامرز؛ ۱۳۷۴؛ ص ۳۲۴]؛ بنابراین امکان شست و شوی اجساد در این دو نوع سوختگی وجود ندارد و به ناچار باید آن‌ها را تیمم داد.