۳-۷- دفن میت
حداقل عمق قبر باید به اندازه‌ای باشد که مانع از انتشار بوی ناشی از فساد جسد و نبش قبر به وسیله‌ی درندگان شود و مستحب است که عمق قبر به اندازه‌ی مردی معتدل که دست‌هایش را بالا گرفته است (حدوداً دو متر) باشد؛ بنابراین پوشاندن جسد در سطح زمین با سنگ و اشیای دیگر دفن محسوب نمی‌شود.
در هر ساعتی از شب و نیز اوقاتی که نماز خواندن در آن‌ها مکروه است، می‌توان مرده را دفن کرد اما دفن مرده در تابوت مکروه است.
بهترین نوع تدفین، دفن در «لحد» است؛ در این نوع تدفین ابتدا به صورت معمولی قبر حفر شده و سپس در دیواره‌ی رو به قبله‌ی قبر به صورت افقی به اندازه‌ی جسد، حفره‌ای کنده شده و مرده را در آن قرار می‌دهند.
لازم است که روی جسد را با خشت، چوب، سنگ و غیره مسدود نموده، سپس بر آن خاک ریخت.
مستحب است پس از دفن، بر روی قبر مقداری آب پاشید.
***
مرگ انسان اگر به علت بیماری‌های مسری باشد، جسد به منبعی برای انتشار سریع آن بیماری‌ها تبدیل می‌شود و اگر مرگ بر اثر ضربه، خفگی، پیری و یا هر علت دیگری باشد، پس از گذشت ۴۸ ساعت، جسد فاسد شده و عفونت ناشی از فعالیت باکتری‌ها آن را به کانون آلودگی‌های مختلف تبدیل می‌کند؛ بنابراین دفن باید سریع و در شرایطی انجام شود که مانع از انتشار آلودگی‌های مذکور گردد.
عمق قبر باید به حدی باشد که مانع از دسترسی حیوانات به جسد شود و منافذ و بین سنگ‌ها یا چوب‌ها باید طوری مسدود شوند که از ورود و خروج حشرات به درون قبر و انتقال آلودگی‌ها به محیط خارج جلوگیری نماید.
شریعت اسلامی در میان انواع دفن‌های متداول (سوزاندن، به دریا انداختن، دفن در خاک، دفن در تابوت و ...) دفن در خاک را انتخاب نموده است و این نوع تدفین در مقایسه با سایر روشها مزایای زیادی دارد؛ خاک با قدرت تجزیه‌کنندگی خود، جسد را به مرور زمان از بین برده و بسیاری از میکروب‌های مضر آن را نابود می‌سازد.
پاشیدن آب بر روی قبر علاوه بر این که باعث سفت شدن خاک شده و مانع از نفوذ حیوانات و حشرات می‌شود، از ایجاد گرد و غبار و انتشار آلودگی از طریق هوا جلوگیری می‌کند.