۳-۵- احکام شهدا
غسل دادن و کفن کردن شهید حرام است؛ این حکم درباره‌ی کسانی جاری است که در میدان جنگ به سبب جراحات کشته شده‌اند ولی کسانی که در جنگ زخمی شده و پس از مدتی خارج از میدان جنگ می‌میرند و یا در میدان جنگ به علتی غیر از جراحات جنگی می‌میرند مشمول حکم فوق نیستند.
شهیدی که جُنُب است بنابر قول أصح غسل داده نمی‌شود؛ اما غیر از خون نجاسات دیگری را که بر روی بدن یا لباس شهید وجود دارد، باید برطرف نمود و او را با لباس‌های خونینش دفن کرد.
دلیل احکام فوق علاوه بر نص قرآن مبنی بر زنده بودن شهدا، حدیث روایت شده توسط امام بخاری رحمه‌الله از جابر ساست: «أنّ النبي ج أمر في قتلی أحد بدفنهم بدمائهم ولم یغسلوا ولم یصلّ علیهم»«پیامبر جدر مورد شهدای احد دستور داد آن‌ها را با لباس‌های خونینشان دفن کرده و غسل و نماز هم در مورد آن‌ها انجام نشود».
***
استدلالی که درباره‌ی احکام فوق می‌توان ذکر کرد این است که مجاهدانی که در میدان جنگ شهید می‌شوند، مرگ آنان بر اثر بیماری عفونی و میکروبی نبوده و از طرفی خستگی و کوفتگی ناشی از جنگ در بدنشان مقداری اسید لاکتیک [۱۱۹]به وجود آورده است و به علت خاصیت میکروب‌کشی این ماده دیگر نیازی به غسل و کفن نیست و به همین علت است که برطرف نمودن و شستن خون آنان حرام است.
اما کسی که در میدان جنگ زخمی شده؛ پس از گذشت زمانی خارج از میدان جنگ می‌میرد به دلیل استراحت انجام شده اسیدلاکتیک در بدنش به گاز کربنیک و آب مبدل شده است (C۳H۶O۳ + ۹/۲O۲ ۳CO۲ + ۳H۲O)؛ پس ممکن است میکروب‌ها در خونش تولید آلودگی نمایند و به همین دلیل غسل و کفن برای چنین افرادی لازم است.
[۱۱۹] lactic acid