گزیده‌ای از سخنان گهربار حضرت علی
• بر بنده لازم است که به غیر از پروردگار خود از کسی توقع نداشته و به غیر از گناهان خویش از کسی ترس نداشته باشد.
• اگر کسی چیزی نمی‌داند در یادگرفتن آن نباید شرم کند و اگر از کسی چیزی پرسیده شود که آن را نمی‌داند، باید بدون تکلف بگوید والله أعلم.
• مبارک باد کسی که گمنام باشد و او دیگران را بشناسد، اما مردم او را نشناسند، زیرا به رضامندی خدا نایل می‌گردد. این قبیل مردم چراغ هدایت‌اند و از برکات ایشان فتنه‌های تاریک برطرف می‌شوند و خداوند آنان را در رحمت خویش داخل می‌گرداند. اینگونه مردم حال خود را ظاهر می‌کنند و از کسی بدگویی نمی‌کنند و بی‌مروّت و ریاکار نمی‌شوند.
• روزی آن جناب در گورستان نشسته بود کسی گفت: ای ابوالحسن! اینجا نشسته‌ای؟ گفت این‌ها همسایگان بسیار خوبی هستند به یاد کسی نیستند و انسان را به یاد آخرت می‌اندازند.
• مردم در خواب‌اند، هرگاه بمیرند تازه بیدار می‌شوند.
• هنگامی که پرده‌های عالم غیب برطرف گردند، در یقین من افزوده نخواهد شد.
• کسی که خود را شناخت، خدا را شناخت. (کلامی عجب عارفانه!).
• هر انسان در زیر زبان خود پنهان است.
• زبان هرکس شیرین باشد برادران او بسیار خواهند بود.
• صاحب گفتار را نبینید به خود گفتار نگاه کنید.
• احسان زبان را قطع می‌کند.
• هر شخصی که سخنی در دل پنهان دارد از جنبش زبان و صورت او ظاهر خواهد شد.
• علم، ادنی را اعلی می‌گرداند. علم از مال بهتر است، زیرا علم تو را حفظ می‌کند و مال را باید تو نگهداری!
• یکی از نشانه‌های ایمان این است، جایی که در راست‌گفتن، اندیشه نقصان باشد همانجا راست بگویید.
• آزاده هم از احسان برده می‌شود.
• هرگاه تقدیر بیاید تدبیر بی‌کار می‌شود.
• شخص بخیل زود گدا می‌گردد و در دنیا مانند فقرا اوقاتش را می‌گذراند و در آخرت مؤاخذه می‌شود.
• احمق همیشه محتاج می‌ماند و عاقل همیشه غنی، و طمّاع همیشه در بند ذلّت باقی می‌ماند.
• عقل در گرداب طمع می‌افتند.
• در آخرین وصیت فرمود: ای مردم! بر توحید خدا استوار و محکم بمانید هیچکس را با خدا شریک نگردانید و بر سنت حضرت محمدجپای‌بند باشید. اگر این دو کار را کردید هر بدی از شما دور می‌شود. توحید و سنت دو ستون از دین‌اند و برای راه هدایت دو مشعل، تابان می‌باشند.