۱- اخلاص:
برای طالب العلم ضروری است که علم را خاص بمنظور رضای خداوندأحاصل کند، زیرا در حدیث صحیحی از آنحضرت جچنین روایت شده است:
عن النبي جأنه قال:«من تعلم علماً مما يبتغى به وجه الله لا يتعلمه إلا ليصيب به عرضاً من الدنيا لم يجد عرف الجنة يوم القيامة».
آنحضرت جمی‌فرماید: «آنکه علمی را بیاموزد که بدان رضای خداوند طلب کرده می‌شود ونمی آموزد آن را مگر برای رسیدن به چیزی از دنیا بوی بهشت در روز قیامت به مشامش نمی‌رسد».
وقال ج: «أول من تسعر بهم النار يوم القيامة ثلاثة – وذكر منهم – عالماً أراد بعلمه ثناء الناس ومدحهم».
آنحضرت جفرمود: «اولین کسی که در روز قیامت به ایشان آتش دوزخ شعله ور می‌گردد سه طائفه‌اند – یکی از این سه طائفه – عالمی است که از آموختن علم خویش اراده دارد که مردم او را مدح وتوصیف نمایند».
وقال ج: «من طلب العلم ليماري به السفهاء أو ليباهي به العلماء أو ليعرف وجوه الناس إليه فهو في النار».
پیامبر اسلام جمی‌فرماید: «کسی که علم را باین منظور طلب نماید: تا با جاهلان مجادله کند، ویا با علماء مباحات وافتخار نماید، ویا توجه مردم را بخود مبذول سازد او در آتش دوزخ است».