امام محمد بن ادریس شافعی رحمه الله تعالی
امام شافعی پیشوا، عالم، علامۀ عصر و زمان خویش، آفتاب علماء وامام محققین بوده است. کنیت ایشان ابو عبد الله و نام مبارک شان محمد پسر ادریس قریشی شافعی است. امام رحمه الله تعالی در غزه (فلسطین) در سال (۱۵۰) هجری در خانواده فقیری در حالیکه یتیم بود متولد گردید. مادر امام ایشان را بعد از سن دو سالگی همراه خود به مکۀ مکرمه برد، چون مادر ایشان بیوه بود ازینرو به همکاری مالی اقارب نزدیک امام از قبیلۀ قریش زندگی خود وامام شافعی را تأمین می‌کرد. امام شافعی هنوز به سن رشد و بلوغ نرسیده بود که ذکاوت و دانایی شان به مردم آشکار گردید درین وقت قرآن مجید و دروس عربی را فرا گرفت. امام شافعی از حال خود چنین خبر می‌دهد: «من هفت ساله بودم که قرآن مجید را حفظ کردم وده سال داشتم که کتاب «موطأ» امام مالک را حفظ نمودم».
سپس امام شافعی به مدینه منوره نزد امام مالک رفت وکتاب «موطأ» را ازحفظ خود به ایشان خواند، امام مالک رحمه الله فرمود: «اگر کسی به فلاح و رستگاری نائل آید همین پسر خواهد بود».
امام شافعی در سال ۱۹۵ هجری به بغداد سفر نمود و علماء بغداد در اطراف امام جمع شده از ایشان استفاده علمی نمودند، که در جملۀ شاگردان شان امام احمد بن حنبل نیز بود.
امام شافعی با امام حسن شیبانی شاگرد امام ابو حنیفه رحمه الله نیز در بغداد ملاقات نمود و مسائل قیاس را از ایشان تعلیم گرفت. سپس در سال ۱۹۹ هجری به مصر مراجعت نمود، و در آنجا اقامت گزین شد و «الفسطاطه» را بحیث مسکن دائمی خود اختیار کرد ودر «مسجد جامع عمرو» فقه جدید خویش را اساس گذاشت، و به عبادت خداوندأو تدریس و تألیف پرداخت تا اینکه به جوار رحمت پروردگار خویش انتقال کرد و در قاهره دفن گردید.