۲- عمل نمودن به علم:
برای طالب العلم عمل نمودن به آنچه از علم می‌داند ضروری است، چنانچه خداوندأمی‌فرماید: ﴿سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۖ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ١ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفۡعَلُونَ٢ كَبُرَ مَقۡتًا عِندَ ٱللَّهِ أَن تَقُولُواْ مَا لَا تَفۡعَلُونَ٣﴾[الصف: ۱-۳].
ترجمه: «همه چیزهای که در آسمان‌ها ودر زمین‌اند خدا را بپاکی یاد می‌کنند واو است صاحب قدرت (و) صاحب حکمت. ای مؤمنان! چرا چیزی را می‌گویید که (به آن) عمل نمی‌کنید. نزد خداوند خشم آورتر است که چیزی را که انجام نمی‌دهید بگویید».
و خداوند در قرآن مجید از زبان شعیب÷چنین حکایت می‌کند: ﴿وَمَآ أُرِيدُ أَنۡ أُخَالِفَكُمۡ إِلَىٰ مَآ أَنۡهَىٰكُمۡ عَنۡهُۚ﴾[هود: ۸۸].
ترجمه: «من اراده ندارم که با شما مخالفت کنم در چیزی که شما را از آن منع می‌نمایم».
وحضرت علیسمی‌گوید: علم انسان را به عمل دعوت می‌کند، اگر (گفتۀ) او را (کسی) اجابت کند باقی می‌ماند واگر به آن عمل نکند (علم) کوچ می‌کند».