۴- فرشته‌ها خداوند سبحانه و تعالی را عبادت می‌کنند:
بزرگرتین صفات فرشته‌ها بندگی کامل از خداوند بوده، و فرمانبرداری تمام عیاری را از اوامر خداوند می‌نمایند. عبادت فرشته‌ها منحصر به تسبیح، تمجید وتقدیس خداوند جل مجده نبوده بلکه شامل تنفیذ ارادۀ خداوند به امور کائنات، و رعایت این امور بوده، وبه همۀ مخلوقاتی که در کائنات وجود دارد تعلق می‌گیرد.
و همۀ حرکات و خوشی‌ها زنده جانها، و جمادات را شامل می‌شود، ودر بر گیر همۀ قوانین و نوامیس کائنات می‌باشد، و فرشته‌ها قدر و اندازۀ خداوند را طبق قضاء و قدر او تعالی در کائنات جاری می‌سازند، و ارادۀ حق سبحانه و تعالی را در مراقبت و نگرانی امور وثبت نمودن همه چیزهای که در کائنات وجود دارد تنفیذ می‌نمایند. چنانچه خداوند متعال می‌فرماید: ﴿فَٱلۡمُدَبِّرَٰتِ أَمۡرٗا٥﴾[النازعات: ۵].
ترجمه: «قسم به آنهائیکه کار (ها) را به تدبیر می‌رسانند».
ومی‌فرماید: ﴿فَٱلۡمُقَسِّمَٰتِ أَمۡرًا٤﴾[الذاریات: ۴].
ترجمه: «باز به تقسیم کنندگان (به) امر (خداوند)».
قرآن مجید و احادیث شریف بر این دلالت دارد که تعداد فرشته‌ها زیاد‌اند و آن‌ها همراه همۀ مخلوقات خداوند معاونت و همکاری دارند. خداوندأدستۀ از فرشته‌ها را به خورشید و ماهتاب مؤظف ساخته، وعده یی را با همکاری با افلاک و ستاره‌ها وظیفه داده است و بعضی از آن‌ها مصروف کار‌های که در کوهها است می‌باشند، و دستۀ همراه ابرها همکاری دارند، و بعضی‌ها با باران مؤظف‌اند، و بر رحم فرشته‌های مؤکل‌اند که امور نطفه را تدبیر می‌کنند تا خلقت وی کامل گردد. و بر قبض روح انسان‌ها فرشته‌ها مؤظف‌اند.
و با هر انسان فرشتۀ مؤکل است که او را حفظ می‌کند، و به همۀ مخلوق خداوندأفرشته‌ها مؤظف می‌باشند. و در همۀ اطراف جهان فرشته‌های وجود دارند.
علاوه بر وظائف متذکره برای فرشته‌ها اعمال دیگری در زندگی انسان‌ها نیز از جانب خداوندأتفویض گردیده است، مانند: هدایت و سعادت بشر و همکاری و کمک نمودن به انسان‌ها بر اینکه هدایت و صلاح را اختیار کنند و از شر و فساد و گمراهی اجتناب ورزند.
خلاصۀ سخن فرشته‌ها را خداوند رب العالمین جهت رساندن هدایت به مخلوق از طریق انبیاء کرام†مؤظف ساخته است و فرشته‌ای که برای این امر مهم انتخاب شده است جبرئیل÷می‌باشد، چنانچه خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَإِنَّهُۥ لَتَنزِيلُ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ١٩٢ نَزَلَ بِهِ ٱلرُّوحُ ٱلۡأَمِينُ١٩٣ عَلَىٰ قَلۡبِكَ لِتَكُونَ مِنَ ٱلۡمُنذِرِينَ١٩٤﴾[الشعراء: ۱۹۲-۱۹۴].
ترجمه: «واقعاً که این (قرآن) فرود آوردۀ پروردگار عالمیان است، آن را روح الأمین فرود آورده است، بر دل تو تا از پند دهندگان باشی».
عن أبي ذر عن النبي جأنه قال:«أطّت السماء وحق لها أن تئط، ما فيها موضع أربع أصابع إلا وعليه ملك ساجد»أخرجه الترمذي، وابن ماجه، والبزار.
از ابو ذرسروایت شده است که آنحضرت جفرمود:
«آسمان به صدا و نعره در آمد، و آسمان حق دارد که صدا و نعره زند، چرا که در آن به اندازۀ هر چهار انگشتی یک فرشته‌ای سجده می‌کند».