یگانه حجت بهاء، آیه‌سازی‌های مغلوط اوست!
میرزا حسینعلی، یگانه برهان ساطع و حجت قاطع خود را کلمات موزونی شمرده که به فارسی و عربی در کتاب‌هایش آورده است، (هرچند کلمات مذکور دارای اغلاط لفظی و معنوی فراوان‌اند) به نظر او آهنگین‌بودن نشانۀ خدایی‌بودن سخنان به شمار می‌آید، به گونه‌ای که به صاحب سخن اجازه می‌دهد تا بر جایگاه اعلای الوهیت بالا رود، به هر صورت بهاءالله تنها حجت الهی خویش را همان سخنان می‌پندارد، شاهد موضوع آن است که وی در کتاب «بدیع» نامه‌ای از میرزا مهدی گیلانی نقل می‌کند که در رد ادعای او نگاشته است، در آنجا میرزا مهدی می‌نویسد:
«اگر مدّعی این مقام «من یظهره اللهی» حجتی غیر از آیات دارند، بفرمایند و اگر آیات است، میرزا یحیی علاوه از نص و براهین قاطعه، در مقابل ایستاده ادّعای بالاتر و بیشتر و بهتر دارد و مجلدات کثیره در دست دارد»! [۲۹۰].
میرزا حسینعلی در پاسخ گیلانی از مقداری سرزنش و تقبیح از قبیل این که «فوالله به کلماتی تکلّم نموده که انسان شرم می‌دارد که ملاحظه نماید، چه زود میزان الله را تغییر داده اید و حرمة الله را ضایع نموده‌اید، و چه زود به تحریف کلماتش مشغول گشته‌اید...» [۲۹۱]سرانجام به سؤال میرزا مهدی چنین پاسخ می‌دهد:
«نوشته که صاحب این ظهور، غیر از آیات اگر چیزی دارد بیاورد، و این تصریحا مخالف است با آنچه نقطۀ بیان (علی‌محمد باب) – روح ماسواه فداه – در کل بیان نازل فرموده... نقطۀ بیان در کلّ بیان تصریحاً فرموده که حجت ظهور بعد، غیر آیات نبوده و نخواهد بود»! [۲۹۲].
بنابراین، میرزا حسینعلی برای اثبات خدایی خود جز آیه‌سازی و بهتر بگویم جز سجع‌پردازی دلیلی نداشته است، اما شگفت آن که پسر شش‌سالۀ او نیز می‌توانسته همانند سخنان پدر را بیاورد! از این رو، مهدی گیلانی در نامۀ خود اعتراض می‌کند و می‌نویسد:
«عجب‌تر از این خودشان ادعای آن دارند که عبارات من، آیه است و رسولان ایشان می‌گویند: اطفال هفت‌سالۀ ایشان هم آیه می‌گویند، و پسر کوچک ایشان هم آیه می‌گوید»! [۲۹۳].
سپس بهاءالله در پاسخ گیلانی می‌نویسد:
«بلی، طفلی از اطفال بیت در سن شش‌سالگی به آیات الله تکلّم نموده و آن طفل حاضر است... او را در طفولیّت به آیات ناطق فرموده‌ایم تا دلیل باشد بر این ظهور عزّ رحمانی»! [۲۹۴].
گویا میرزا حسینعلی خبر نداشته (یا تغافل نموده) که نزول آیات رحمانی موکول به وحی الهی است، و مقام وحی از راه آموزش و پرورش میسر نمی‌شود، یعنی کودکان را نتوان چنان تربیت کرد که از خود آیات رحمانی بسازند، برای دریافت کلمات خدا گزینش إلهی و حکم پروردگار لازم است، چنانکه در قرآن مجید می‌فرماید:
﴿قَالَ يَٰمُوسَىٰٓ إِنِّي ٱصۡطَفَيۡتُكَ عَلَى ٱلنَّاسِ بِرِسَٰلَٰتِي وَبِكَلَٰمِي فَخُذۡ مَآ ءَاتَيۡتُكَ وَكُن مِّنَ ٱلشَّٰكِرِينَ ١٤٤﴾[الأعراف: ۱۴۴].
«(خدا) فرمود: ای موسی! با پیام‌ها و کلامم تو را بر مردم برگزیدم، پس آنچه را که به تو داده ام بگیر و از سپاسگزاران باش».
البته اهل فراست و ادراک، از همین سخن میرزا حسینعلی به اسرار وحی ایشان پی خواهند برد، ولی ما بدین مختصر بسنده نمی‌کنیم و شمه‌ای از آیات میرزا را می‌آوریم و به تحلیل و نقد آن‌ها می‌پردازیم تا چهرۀ حقیقت برای خوانندگان گرامی بیشتر نمایان شود.
[۲۹۰] کتاب بدیع، ص ۲۶۱. [۲۹۱] کتاب بدیع، ص ۲۶۱ و ۲۶۲. [۲۹۲] کتاب بدیع، ص ۲۶۲. [۲۹۳] کتاب بدیع، ص ۲۷۰. [۲۹۴] کتاب بدیع، ص ۲۷۱ و ۲۷۲.