باب (۱۲): نذر کردن به نام غیر الله شرک است.

خداوند می‌فرماید: ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَيَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا ٧﴾[الدهر: ۷].

«آنها به نذر خود وفا می‌کنند، و از روزی که شر و عذابش گسترده است بیمناکند».

همچنین فرموده است: ﴿وَمَآ أَنفَقۡتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوۡ نَذَرۡتُم مِّن نَّذۡرٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُهُۥ﴾[البقرة: ۲۷۰]. «و هر چیز را که انفاق مى‏کنید، یا (اموالى را که) نذر کرده‏اید (در راه‏ خدا انفاق کنید)، خداوند آنها را مى‏داند» [۴۹].

از عایشه لروایت است که رسول الله صفرمود: «مَنْ نَذَرَ أَنْ يُطِيعَ اللَّهَ فَلْيُطِعْهُ وَمَنْ نَذَرَ أَنْ يَعْصِيَ اللَّهَ فَلا يَعْصِهِ». (بخاری).

«کسیکه نذر به طاعت خدا نمود، نذرش را بجا بیاورد و اگر نذر به معصیت کرد، بر آن عمل نکند» [۵۰].

خلاصه آنچه در این باب بیان شد:

۱ـ وجوب وفا به نذر.

۲ـ چون نذر عبادتی است و عبادت مخصوص الله می‌باشد پس انتقال آن به غیر الله شرک است.

۳ـ وفا کردن، به نذر معصیت جایز نیست.

[۴۹] خـداوند از کسانی که به نذرهایشان، وفا می‏نمایند ستایش کرده است: ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾و این عبادتی است پسندیده نزد خداوند بنابراین، انتقال آن به غیر الله، شرک اکبر محسوب می‌شود. [۵۰] حدیث عایشه بیانگر اینست که وفا به نذر، ‌واجب و ضروری است. و هر چیز واجب، عبادت پسندیده ایست نزد خداوند. و نذر عبادتی است که خود بنده آنرا بر خود واجب کرده ‌است. و کسیکه نذر به معصیت نموده، نباید به آن عمل بکند. زیرا وجب کردن معصیت بر خود بمعنی معارضه با نهی خداوند است. زیرا خداوند از معصیت و نافرمانی خود، نهی کرده‌است. البته بر کسیکه چنین نذری می‌کند، کفارۀ یمین(قَسَم) لازم می‏آید. به هر حال نذر چه برای الله باشد چه برای غیر الله، عبادت است. اگر برای الله باشد عبادت مشروع و متناسب با توحید است و اگر برای غیر الله باشد، عبادت نا مشروع و شرک اکبر می‌شود.