باب (۶۵): نباید الله را شفیع مخلوق قرار داد.

از جبیر بن مطعم سروایت است که مردی بدوی، نزد رسول الله صآمد و گفت: ای رسول خدا ص، جسمها ضعیف و لاغر شده اند، فرزندان گرسنه و چهارپایان هلاک شدند. از پروردگارت، برای ما طلب باران کن. ما خدا را شفیع تو و تو را شفیع خدا قرار می‌دهیم. رسول الله صفرمود: «سبحان الله، سبحان الله». چندین مرتبه تسبیح گفت، و حتی رنگ اصحابش نیز پرید. آنگاه فرمود: «ويحك! أتدري ما الله؟! إنَّ شأن الله أعظم مِن ذلك إِنَّهُ لا يُسْتَشْفَعُ بِاللَّهِ عَلَى أَحَدٍ من خلقه». (ابوداود).

«وای بر تو! آیا می دانی الله کسیت؟! شأن و منزلت الله، فراتر از اینست».

و افزود که، خدا را شفیع هیچ یک از بندگان، قرار نمی‌دهند [۲۲۱].

خلاصه آنچه در این باب بیان شد:

۱ـ ممنوعیت اینکه کسی بگوید: ما خدا را نزد تو شفیع قرار می‌دهیم.

۲ـ تغییر سیمای رسول الله صو آثار آن در سیمای اصحابش نیز، در اثر شنیدن این سخن.

۳ـ این سخن را که گفت: «تو را شفیع خدا قرار می‌دهیم» رد نفرمود.

۴ـ توضیح و تفسیر «سبحان الله».

۵ـ مسلمانان، بوقت خشکسالی نزد رسول الله صمی‌آمدند و از او درخواست دعای طلب باران می‌نمودند.

[۲۲۱] نباید خدا را واسطه بین خود و دیگران قرار داد به این معنی که خدا سفارش او را نزد فلان مخلوق، بکند. این کار با توحید سازگاری ندارد. «نستشفع بالله عليك» یعنی به خدا متوسل می‌شویم، که شفاعت ما را نزد تو بکند تا برای ما دعا بکنی. رسول الله صفرمود: «سبحان الله» و چندین بار اینرا تکرار کرد. تا بزرگی و تقدس پروردگار را خاطر نشان سازد و هر نوع سوء ظن و نظری را که بیانگر، نقص شأن خدا باشد، از اذهان بزداید. شأن و منزلت الله، بالاتر از این حرفهاست! الله کجا و مخلوق حقیر و ناتوان کجا؟!.