باب (۵۶): به نام الله فقط، بهشت را باید خواست.

از جابرسروایت است که رسول الله صفرمود: «لايُسْأَلُ بِوَجْهِ اللَّهِ إِلا الْجَنَّةُ». (ابوداود).

«با واسطه قرار دادن وجه الله (خاطر الله) نباید چیزی جز بهشت، طلبید» [۲۰۲].

خلاصه آنچه در این باب بیان شد:

۱ـ نهی از اینکه به نام الله، جز همان مطلوب با ارزش و نهائی، چیز دیگری خواسته شود.

۲ـ اثبات صفت وجه (چهره) برای الله.

[۲۰۲] یعنی نام و صفات الله بقدری گرانبها می‌باشند که نباید بوسیلۀ آنها هر چیزی را بخواهیم بلکه شایسته است که در طلب با ارزشترین نعمتها که بهشت باشد از آنها استفاده کنیم. «وجه» در اصل یعنی چهره. و این یکی از صفات خدا است. پس او دارای چهره‌ای است لایق به خود. و معنی کامل و کیفیت آنرا فقط خودش می‌داند و بس. و ما این صفت را با این دو شرط ثابت می‌کنیم: یکی اینکه باعث تعطیل و تخلیه کلمه از معنی واقعی نباشیم و دوم اینکه او را در هیچ یک از صفات با مخلوق تشابه نکنیم. چنانکه خود، فرموده است: ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ﴾[الشوری: ۱۱]. «هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست». این بحث بیانگر تعظیم صفات الله می‌باشد که از لوازم توحید به شمار می‌آید. از آنجا که اسماء و صفات الله بسیار بلند و با عظمت‌اند، پس باید بوسیلۀ آنها بهشت را طلبید. نه چیزی دیگر را.