شناخت مکی و مدنی قرآن

د- پاسخ به ایراد، و ردّ تلاش‌‌های منحرفانۀ خاورشناسان:

خداوند متعال، قرآن کریم، این نسخۀ آسمانی و برنامۀ زندگی را بخاطر سعادت دوجهان بشر فرستاده، حفظ و مصونیت آن را از دستبرد دشمنان و از هرگونه تغییر و تبدیل به عهدۀ خود گرفته باکمال تأکید اعلام می‌‌دارد: ﴿إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا ٱلذِّكۡرَ وَإِنَّا لَهُۥ لَحَٰفِظُونَ٩﴾[الحجر: ۹]

"ما قرآن را نازل نمودیم و ما خود پاسدار آن می‌‌باشیم".

و نیز می‌‌فرماید: ﴿لَّا يَأۡتِيهِ ٱلۡبَٰطِلُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَلَا مِنۡ خَلۡفِهِۦ﴾[فصلت: ۴۲].

"هیچ‌‌گونه باطلی، از هیچ جهتی متوجه قرآن نمی‌‌گردد".

تاریخ اسلام شاهد این حقیقت است که دشمنان قرآن از همان فجر نزول آن تا امروز به گونه‌‌های مختلف سعی و تلاش نموده‌‌اند تا این معجزۀ جاویدان آفریدگار جهان را در نظر مردم باطل جلوه دهند و یا از مقام والای آن در دل مسلمان‌‌ها بکاهند، ولی نصیب دشمنان قرآن در مبارزات خود در طول تاریخ جز شکست، رسوائی و شرمندگی نبوده و تلاش‌‌های‌‌شان همه نقش بر آب گردیده است.

در سال‌‌های اخیر دشمنی با اسلام و قرآن شکل دیگری بخود گرفت، خاورشناسان ومستشرقان به بهانۀ آشنایی با اوضاع و احوال ملل مشرق زمین به بحث و بررسی آثار وعلوم اسلامی پرداختند، تحقیقات و تألیفیاتی در علوم و فنون مختلف از جمله علوم قرآنی داشتند نه بخاطر خدمت علمی، بلکه - بنا برنظرخود آن‌‌ها – نقطه‌‌های ضعف اسلام را کشف نموده، برای دیگران نمایان سازند و از طرف دیگر با تحریف مفاهیم نصوص حقیقت را دگرگون جلوه دهند وبا ایراد شبهات و شکوک افراد نافهم و ضعیف الایمان، از دین منحرف گشته و کسانیکه تازه به اسلام علاقه می‌‌گیرند، از پذیرش آن منصرف شوند.

موضوع مورد بحث ما (علم مکی و مدنی) نیز از تلاش‌‌های تحریف آمیز و نظرهای مغرضانه و ایرادهای حسودانۀ خاورشناسان مستثنا نبوده؛ لذا دانشمندان اسلامی مسؤولیت دارند که به شبهات آن‌‌ها پاسخ دهند، معارف و علوم قرآنی را از لوث تحریف آن‌‌ها پاک سازند.

محققان و مؤلفان معاصر علوم القرآن مسؤولیت خود را در این زمینه درک نموده، به ایرادهای پوشالی آن‌‌ها پاسخ داده واضح ساختند که در روش‌‌ها و شیوه‌‌های مجدد پیشنهادی آن‌‌ها چه اهداف و اسراری نهفته است؟

به طور مشخص تحقیق و تلاش شیخ عبدالعظیم زرقانی در " مناهل العرفان"، دکتور محمد محمد ابو شهبه در" المدخل إلی علوم القرآن "، دکتور محمد عبدالله دراز در "النبأ العظیم" و دکتر صبحی صالح در "مباحث فی علوم القرآن" در این بخش، شایان ذکر و قابل تقدیر است.