سورۀ روم

۲- ﴿غُلِبَتِ ٱلرُّومُ٢﴾: فارس روم را مغلوب کرد.

۳- ﴿أَدۡنَى ٱلۡأَرۡضِ﴾: نزدیک‌ترین ساحه سرزمین روم به فارس.

۳- ﴿غَلَبِهِمۡ﴾: مغلوب شدنشان.

۸- ﴿أَجَلٖ مُّسَمّٗى﴾: زمان معین برای بقای آنها از ازل.

۹- ﴿أَثَارُواْ ٱلۡأَرۡضَ﴾: زمین را شخم زدند و برای زراعت آماده کردند.

۱۰- ﴿ٱلسُّوٓأَىٰٓ﴾: بدترین عذاب، دوزخ.

۱۲- ﴿يُبۡلِسُ ٱلۡمُجۡرِمُون﴾: دلیل مجرمان منقطع می‌شود یا نومید می‌شوند.

۱۵- ﴿يُحۡبَرُونَ﴾: شاد یا گرامی‌ داشته می‌شوند.

۱۶- ﴿فِي ٱلۡعَذَابِ مُحۡضَرُونَ﴾: همیشه در عذابند.

۱۸- ﴿حِينَ تُظۡهِرُونَ﴾: هنگامی‌که به ظهر می‌رسید.

۲۰- ﴿تَنتَشِرُونَ﴾: در امور زندگی دست بکار می‌شوید.

۲۱- ﴿لِّتَسۡكُنُوٓاْ إِلَيۡهَا﴾: تا به آنها تمایل پیدا کنید و اُنس بگیرید.

۲۶- ﴿لَّهُۥ قَٰنِتُونَ﴾: از اراده او تعالی فرمان می‌برند.

۲۷- ﴿لَهُ ٱلۡمَثَلُ ٱلۡأَعۡلَىٰ﴾: عالی‌ترین وصف در کمال و جلال از آن خداست.

۳۰- ﴿فَأَقِمۡ وَجۡهَكَ﴾: پس روی خود را راست و درست کن.

۳۰- ﴿لِلدِّينِ﴾: به دین توحید و اسلام.

۳۰- ﴿حَنِيفٗا﴾: متمایل به سوی او.

۳۰- ﴿فِطۡرَتَ ٱللَّهِ﴾: به اسلام پایدار باشید.

۳۰- ﴿فَطَرَ ٱلنَّاسَ عَلَيۡهَا﴾: خدا انسان را بر آن آفریده است.

۳۰- ﴿لِخَلۡقِ ٱللَّهِ﴾: به دین الهی‌که انسان را بر آن آفریده است.

۳۰- ﴿ذَٰلِكَ ٱلدِّينُ ٱلۡقَيِّمُ﴾: این است دین مستقیم.

۳۱- ﴿مُنِيبِينَ إِلَيۡهِ﴾: با توبه و اخلاص به او تعالی رجوع کنید.

۳۲- ﴿كَانُواْ شِيَعٗا﴾: از هوای نفس به صورت احزاب گوناگون درآمدند.

۳۵- ﴿سُلۡطَٰنٗا﴾: کتابی یا دلیل روشنی.

۳۶- ﴿فَرِحُواْ بِهَا﴾: به سبب آن متکبر و خودپسند می‌شوند.

۳۶- ﴿هُمۡ يَقۡنَطُونَ﴾: از رحمت خدا نومید می‌شوند.

۳۷- ﴿يَقۡدِر﴾: به اقتضای حکمت روزی هرکه را بخواهد تنگ می‌کند.

۳۹- ﴿رِّبٗا﴾: همین ربای حرام معروف.

۳۹- ﴿لِّيَرۡبُوَاْ﴾: تا آن رِبا بیفزاید.

۳۹- ﴿فَلَا يَرۡبُو﴾: مایه برکت آن نمی‌شود.

۳۹- ﴿ٱلۡمُضۡعِفُونَ﴾: چند برابر.

۴۳- ﴿لِلدِّينِ ٱلۡقَيِّمِ﴾: به دین مستقیم و فطرت.

۴۳- ﴿لَّا مَرَدَّ لَهُ﴾: هیچ کس نمی‌تواند مانع وقوع آن شود.

۴۳- ﴿يَصَّدَّعُونَ﴾: به سوی بهشت و دوزخ متفرق می‌شوند.

۴۴- ﴿يَمۡهَدُونَ﴾: جایگاه نعمت و ناز را مهیا می‌سازند.

۴۸- ﴿فَتُثِيرُ سَحَابٗا﴾: ابرها را حرکت می‌دهد و پراکنده می‌سازد.

۴۸- ﴿يَجۡعَلُهُۥ كِسَفٗا﴾: ابرها را به صورت قطعه‌های پراکنده در می‌آورد.

۴۸- ﴿ٱلۡوَدۡقَ﴾: باران را.

۴۸- ﴿مِنۡ خِلَٰلِه﴾: از لابلای آن.

۴۹- ﴿لَمُبۡلِسِينَ﴾: از بارش باران نومید بودند.

۵۱- ﴿فَرَأَوۡهُ مُصۡفَرّٗا﴾: گیاهان را بعد از شادابی و سبزی زرد می‌بینند.

۵۴- ﴿شَيۡبَةٗ﴾: حالت پیری.

۵۵- ﴿يُؤۡفَكُونَ﴾: از حق و راستی دوری می‌جستند.

۵۷- ﴿لَا هُمۡ يُسۡتَعۡتَبُونَ﴾: از آنها خواسته نمی‌شود که با توبه و طاعت، غضب خدا را از خود دور نمایند.

۶۰- ﴿لَا يَسۡتَخِفَّنَّكَ﴾: تو را به خفت، خواری و اضطراب وادار نکنند.