سورۀ حَشْر
۱- ﴿سَبَّحَ لِلَّهِ﴾: خدا را پاک ومنزه می‌داند و ستایش می‌کند.
۲- ﴿ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ﴾: یهود بنی‌نضیر را در نزدیک مدینه.
۲- ﴿لِأَوَّلِ ٱلۡحَشۡرِ﴾: در اولین اخراج و تبعید به شام.
۲- ﴿فَأَتَىٰهُمُ ٱللَّهُ﴾: امر و عذاب خدا برآنها آمد.
۲- ﴿لَمۡ يَحۡتَسِبُواْ﴾: گمان نمی‌کردند و به ذهن آنها هم خطور نمی‌کرد.
۲- ﴿قَذَف﴾: افکند.
۳- ﴿ٱلۡجَلَآءَ﴾: با زن و فرزندان از وطن بیرون شدن.
۴- ﴿شَآقُّواْ﴾: دشمنی و نافرمانی کردند.
۵- ﴿مِّن لِّينَةٍ﴾: درخت خرما یا درخت شایسته خرما را.
۵- ﴿عَلَىٰٓ أُصُولِهَا﴾: بر ساقه‌اش.
۶- ﴿مَآ أَفَآءَ ٱللَّهُ﴾: آنچه خدا عاید گردانید.
۶- ﴿فَمَآ أَوۡجَفۡتُمۡ عَلَيۡهِ﴾: بخاطر بدست آوردن آن نتاختید.
۶- ﴿رِكَابٖ﴾: آنچه سوار شوند خصوصاً شتر.
۷- ﴿دُولَةَۢ بَيۡنَ ٱلۡأَغۡنِيَآءِ﴾: این اموال تنها در میان توانگران دست بدست نگردد.
۹- ﴿تَبَوَّءُو ٱلدَّارَ وَٱلۡإِيمَٰنَ﴾: مدینه را وطن خود قرار دادند و به خلوص نیت ایمان آوردند.
۹- ﴿حَاجَةٗ﴾: سوزش دل و حسد.
۹- ﴿خَصَاصَةٞ﴾: فقر و احتیاج.
۹- ﴿مَن يُوقَ﴾: کسی‌که دور نگاه داشته شود.
۹- ﴿شُحَّ نَفۡسِهِ﴾: از بخل و حرص خویش.
۱۰- ﴿غِلّٗا﴾: هیچ حقد، کینه و خیانتی.
۱۴- ﴿بَأۡسُهُم بَيۡنَهُمۡ شَدِيدٞ﴾: جنگ آنها در میان خودشان سخت‌تر است.
۱۴- ﴿قُلُوبُهُمۡ شَتَّىٰ﴾: بین خود اختلاف دارند و دلهاشان پراکنده است.
۱۵- ﴿وَبَالَ أَمۡرِهِمۡ﴾: عاقبت بد کفر خود را.
۱۹- ﴿نَسُواْ ٱللَّهَ﴾: اوامر و نواهی خدا را مراعات نکردند.
۱۹- ﴿فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡ﴾: پس خدا هم خود آنها را از یاد خودشان برد، کار خیری به نفع آخرت خود انجام ندادند.
۲۱- ﴿خَٰشِعٗا﴾: فروتن و فرمان‌بردار.
۲۱- ﴿مُّتَصَدِّعٗا﴾: پاره پاره.
۲۳- ﴿ٱلۡمَلِكُ﴾: مالک و متصرف تمام اشیاء.
۲۳- ﴿ٱلۡقُدُّوسُ﴾: دور ازهمه نقصها و در کمال پاکیزگی است.
۲۳- ﴿ٱلسَّلَٰمُ﴾: سالم از عیب و نقص.
۲۳- ﴿ٱلۡمُؤۡمِنُ﴾: پیامبران خود را با معجزه تأیید و تصدیق می‌کند.
۲۳- ﴿ٱلۡمُهَيۡمِنُ﴾: حافظ و مراقب تمام اشیاء.
۲۳- ﴿ٱلۡعَزِيزُ﴾: قوی و غالب.
۲۳- ﴿ٱلۡجَبَّارُ﴾: قهار یا بلند مرتبه.
۲۳- ﴿ٱلۡمُتَكَبِّرُ﴾: کبریا و با جاه و جلال.
۲۴- ﴿ٱلۡبَارِئُ﴾: ایجاد کننده.
۲۴- ﴿ٱلۡمُصَوِّرُ﴾: خالق صورت‌ها به هر شکل که بخواهد.
۲۴- ﴿ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰ﴾: نام‌های نیکو با معانی نیکو.