س۲: سلفیت در اصطلاح به چه معناست؟
به باور و اعتقاد صحابهش، تابعین که به نیکی از ایشان پیروی نمودند، تبع تابعین، ائمه‌ی دین که مردم آنان را به امامت قبول دارند و بزرگی ایشان در عرصه‌ی دینی مشهور است و علما نسل در نسل سخن ایشان را پذیرفته و نقل کرده اند، مانند: ائمه‌ی اربعه، سفیان ثوری، ابن مبارک، نخعی، بخاری، مسلم، اصحاب سنن(نسائی، ترمذی، ابوداود، ابن ماجه و ...) سلفیت گویند. هرگز به اندیشه و باور آنان که متهم به بدعت هستند و یا به صفتی ناخوش‌آیند مشهور شده اند، همانند: خوارج، روافض [۳]، مرجئه، جبریه، جهمیه و معتزله، سلفیت نمی‌گویند [۴].
لذا هر کس خود را به عقاید و فقه علمای نامبرده ملزم کند، به آنان منتسب است. هر چند میان شخص مذکور و سلف، فاصله‌ی زمانی و مکانی فراوانی موجود باشد. و هر کس با ایشان از درِ مخالفت در آید، هر چند در میان سلف زیسته باشد و هم‌زمان و مکان ایشان باشد، در زمره‌ی آنان نیست.
[۳] شیعه. [۴] ابن حجر قطری (العقائد السلفیة بأدلّتها العقلیة و النقلیة). پس روش سلفی قِدمتی دیرینه به درازای عمر تاریخ اسلامی دارد. و همچون فرقه‌ها و گروه‌های دیگر ابداً بعد از رحلت جان‌کاه رسول اللهصظهور نکرده است. نسل به نسل ترقی و رشد نمود و همانند دیگر گروه‌ها و فرقه‌ها بر خط‌‌مشیِ عالم و اندیشمندِ خاصی ایفای نقش نکرده است.