بیزارى اهل بیت از شیعیان

قبل از اینکه قلم را متوقف نموده و این موضوع را به پایان برسانیم بد نیست مختصرى از موضع ائمه اهل بیت را از این مدعیان تشیع بدانیم، براى اینکه خود آنها از رفتار و کردار این‌ها مطلع بوده‌اند، و بدین سبب براى روشن‌کردن مردم از این مدعیان دروغین هم کوتاهى نکرده‌اند، و همۀ آنها را از اول تا آخر نفرین نموده‌اند.

اولین کسى که مبتلا به این‌ها شد خود على بن ابى طالبس بود که آنها را مثل مجرمین و معاندین حساب می‌کرد.

«علىس در حالى که از درنگ اصحاب خود در امر جهاد، و مخالفت ورزیدنشان با رأى و نظر خود ملول شده بود، بر منبر شد و چنین فرمود : براى من جز کوفه قلمروى باقى نمانده است. تنها بست و گشاد کارهاى کوفه است که با من است. اى کوفه اگر جز تو جاى دیگرى براى من نمانده، و تو نیز دستخوش گردبادهاى توفنده‏اى، خدا چهره‏ات را زشت گرداناد. خبر یافتم که بسر بر یمن غلبه یافته، به خدا سوگند، پندارم که این قوم بزودى بر شما چیره شوند. زیرا آنها با آنکه بر باطل‏اند، دست در دست هم دارند و شما با آنکه بر حق هستید، پراکنده‏اید. شما امامتان را، که حق با اوست، نافرمانى مى‏کنید و آنان پیشواى خود را با آنکه بر باطل است فرمانبردارند. آنان با بیعتى که با پیشواى خود کرده‏اند، امانت نگه مى‏دارند و شما خیانت مى‏ورزید. آنان در شهرهاى خود اهل صلاح و درستى هستند و شما اهل فساد و نادرستى. به گونه‏اى که اگر قدحى چوبین را به یکى از شما سپارم، ترسم که حلقه‏ها و تسمه آن را بدزدد. بار خدایا، من از اینان ملول گشته‏ام و اینان از من ملول گشته‏اند.

من از ایشان دلتنگ و خسته شده‏ام و ایشان از من دلتنگ و خسته شده‏اند. بهتر از ایشان را به من ارزانى دار و بدتر از مرا بر ایشان برگمار. بار خدایا، دل‌هایشان آب کن، آنسان که نمک در آب. به خدا سوگند، دوست دارم به جاى انبوه شما، تنها هزار سوار از بنى فراس بن غنم در فرمان داشتم «هنالك لو دعوت أتاك منهم فوارس مثل أرمية الحمیم» اگر آنان را فراخوانى، به یکباره، سوارانى چون ابرهاى تابستانى مى‏تازند و به سوى تو مى‏آیند» [٩٧۲]. در خطبۀ ۲٧ از آن حضرتس:

«اما بعد . ..شب و روز، در نهان و آشکارا، شما را به نبرد با این قوم فرا خواندم و گفتم که: پیش از آنکه سپاه بر سرتان کشند، بر آنها بتازید. به خدا سوگند، به هیچ قومى در خانه‏هایشان تاخت نیاوردند. مگر آنکه زبون خصم گشتند. شما نیز آن قدر از کارزار سر بر تافتید و کار را به گردن یکدیگر انداختید و یکدیگر را نصرت ندادید، تا هرچه داشتید به باد یغما رفت و سرزمینتان جولانگاه دشمنانتان گردید.

وقتى مى‌‏نگرم که شما را آماج تاخت و تاز خود قرار مى‏دهند و از جاى نمى‏جنبید، بر شما مى‏تازند و شما براى پیکار دست فرا نمى‏کنید، مى‏گویم: که قباحت و ذلت نصیبتان باد خدا را معصیت مى‏کنند و شما بدان خشنودید. چون در گرماى تابستان به کارزارتان فراخوانم، مى‏گویید که: در این گرماى سخت چه جاى نبرد است، مهلتمان ده تا گرما فروکش کند، و چون در سرماى زمستان به کارزارتان فراخوانم، مى‏گویید که: در این سورت سرما، چه جاى نبرد است؟ مهلتمان ده تا سورت سرما بشکند. این همه که از سرما و گرما مى‏گریزید به خدا قسم از شمشیر گریزانترید.

اى به صورت مردان عارى از مردانگى، با عقل کودکان و خرد زنان به حجله آرمیده، کاش نه شما را دیده بودم و نه مى‏شناختمتان. این آشنایى براى من، به خدا سوگند، جز پشیمانى و اندوه هیچ ثمره‏اى نداشت. مرگ بر شما باد، که دلم را مالامال خون گردانیدید و سینه‏ام را از خشم آکنده ساختید و جام زندگیم را از شرنگ غم لبریز کردید و با نافرمانی‌هاى خود اندیشه‏ام را تباه ساختید. تا آنجا که قریش گفتند: پسر ابو طالب مردى دلیر است ولى از آیین لشکرکشى و فنون نبرد آگاه نیست خدا پدرشان را بیامرزد آیا در میان رزم‏آوران، رزمدیده‏تر از من مى‏شناسند، یا کسى را که پیش از من قدم به میدان جنگ نهاده باشد؟... آرى، کسى را که از او فرمان نمى‏برند چه رأى و اندیشه‏اى تواند بود». و در خطبۀ ۶۸ در نکوهش شیعیانش می‌فرماید:

چند با شما مدارا کنم، چونان که با اشتران جوانى که کوهانشان از درون ریش است و از برون سالم، مدارا کنند. یا با کهنه جامه‏اى که اگر از یک جاى پارگى آن را بدوزند، از جاى دیگر پاره شود. هر بار که طلایه لشکر شام از دور پدیدار گردد، هریک از شما به خانه خود مى‏گریزید و در را به روى خود مى‏بندید. همانند سوسمارى، که از بیم، در سوراخ خود پنهان مى‏شود، شما نیز به سوراخ خود مى‏خزید. یا مانند کفتار به لانه پنهان مى‏شوید. به خدا سوگند، خوار و ذلیل کسى است که شما یاریش کرده باشید. هرکه شما را چون تیر به سوى خصم افکند، تیر سوفار شکسته و بى‏پیکان، به سوى او افکنده است. به خدا سوگند، که به هنگام آرمیدن در عرصه آرامش خانه، شمارتان بسیار است و در زیر پرچم نبرد، اندک.

مى‏دانم داروى درد شما چیست و این کژى را چگونه راست توان کرد؟ ولى نمى‏خواهم شما را اصلاح کنم، در حالى که خود را تباه کرده باشم. خداوند خوارتان سازد و بدبخت و بى‏بهره گرداند. آن‌سان که باطل را مى‏شناسید، حق را نمى‏شناسید و آن‌سان با باطل مبارزه نمى‏کنید که به نابودکردن حق کمر بسته‏اید». و در خطبۀ ٩۶ می‌فرماید:

«... مردم از ستم فرمانروایان خود بیمناک‏اند و من از ستم رعیت خویش در هراسم. شما را به جهاد برانگیختم، از جاى نجنبیدید، خواستم سخن خود به گوش شما برسانم، نشنیدید، در نهان و آشکارا دعوت‌تان کردم، پاسخم ندادید، اندرزتان دادم نپذیرفتید. حاضرانى هستید به مثابه غایبان و بندگانى هستید چون خداوندان. سخنان حکمت‏آمیز بر شما خواندم از آن رمیدید. به اندرزهاى نیکو پندتان دادم هریک از سویى پراکنده شدید. شما را به جهاد با تبهکاران فرا مى‏خوانم، هنوز سخنم به پایان نرسیده، مى‏بینم هرکس که به سویى رفته است، آنسان که قوم «سبا» پراکنده شدند. به جایگاه‌هاى خود باز مى‏گردید و یکدیگر را به اندرزهاى خود مى‏فریبید. هر بامداد شما را همانند چوب کجى راست مى‏کنم و شب هنگام خمیده چون پشت کمان نزد من باز مى‏گردید. راست‌کننده به ستوه آمده و، کار بر آنچه راست مى‏کند دشوار گردیده.

اى کسانى که به تن حاضرید و به خرد غایب، هریک از شما را عقیدتى دیگر است. فرمانروایانتان گرفتار شمایند. فرمانرواى شما، خدا را اطاعت مى‏کند و شما نافرمانیش مى‏نمایید و فرمانرواى آنان خدا را نافرمانى مى‏کند و ایشان سر بر خط فرمانش دارند. دلم مى‏خواهد معاویه با من معاملتى کند چون صرافى که به دینار و درهم. دو تن از شما را از من بستاند و یک تن از مردان خود را به من دهد.

اى مردم کوفه، به سه چیز که در شما هست و دو چیز که در شما نیست، گرفتار شما شده‏ام.

اما آن سه چیز: با آنکه گوش دارید، کرید و با آنکه زبان دارید، گنگید و با آنکه چشم دارید، کورید. و اما آن دو: نه در رویارویى با دشمن، آزادگانى صدیق هستید و نه به هنگام بلا یارانى درخور اعتماد. دست‌هایتان پر خاک باد، همانند اشترانى هستید بى‏ساربان، که هرگاه از یک سو گرد آورده شوند، از دیگر سو پراکنده گردند. سوگند به خدا، گمان آن دارم که چون جنگ سخت شود و آتش پیکار افروخته گردد، از گرد پسر ابو طالب پراکنده شوید، آنسان که زن به هنگام زادن رانها از هم گشاید...» و در چندین خطبۀ دیگر که حتى بر آنها تف کرده و آرزو می‌کند که هرگز آنها را نمی‌دید و با آنها آشنا نمی‌شد.

و اما امام حسین قبلا ذکر شد که می‌فرمود: والله معاویه از این‌هایى که بزعم خود شیعۀ ما هستند بهتر است چرا که می‌خواستند مرا بکشند و مال مرا به غارت بردند [٩٧۳].

و می‌گوید: من اهل کوفه را (که از شیعیانش بودند) امتحان کردم فاسدان آنها به درد من نمی‌خورند، آنها بی‌وفا و بى‌قول و قرار هستند، آنها در میان خود اختلاف دارند و می‌گویند که: دل‌هایشان با ما می‌باشد ولى شمشیرهایشان بر علیه ما کشیده شده است [٩٧۴]!

حسین بن على که در کوفه ایستاده بود با آه و ناله اظهار داشت که:

اى اهل کوفه ....مگر شما نبودید که برایم نامه نوشتید که ثمره‌ها رسیده است، و یک لشکر آماده در اینجا درانتظارت می‌باشد؟ [٩٧۵].

همین‌ها بودند که فرزدق شاعر مشهور راجع به آنها گفت: اى فرزند رسول خدا چطور به اهل کوفه (یعنى شیعیانش) اعتماد می‌کنى و همین‌ها بودند که پسر عمویت عقیل را کشتند [٩٧۶].

و حسین پس از خون دل خوردن از آنها دست بلند نموده و آنها را نفرین نموده و می‌فرماید: بار خدایا اگر به آنها مجال (زندگى) دادى آنها را متفرق بنما و هرگز حکام را از آنها خشنود ننما، آنها ما را دعوت نمودند که نصرت نمایند لیکن برما هجوم آورده و ما را کشتند [٩٧٧].

و اما على بن حسین زین العابدین خیلى صریح مدعیان تشیع را رسوا نموده و می‌فرماید:

یهودیان عزیر (پیامبر) را دوست داشتند که دربارۀ او چیزهایى گفتند (یعنى غلو و افراط کردند) نه آنها از عزیر هستند و نه عزیر از آنها، و نصرانیان عیسى را دوست داشتند و دربارۀ او چیزهایى گفتند (یعنى غلو کردند) نه عیسى از آنها است و نه آنها از عیسى، و ما نیز در چنین سرنوشتى قرار داریم، گروهى از شیعیان ما ما را تا حدى دوست خواهند داشت که دربارۀ ما چیزهایى خواهند گفت که یهودیان راجع به عزیر و نصارى راجع به عیسى گفته‌اند، نه آنها از ما هستند و نه ما از آنها هستیم [٩٧۸]. والان ادعاهاى آقاى خمینى و امثال او که می‌گویند: ائمه بر ذرات این هستى حکومت می‌کنند و صد امثال این غلو‌هاى کفرآمیز مصداق سخنام امام زین العابدین می‌باشد.

و شیعیان زین العابدین نیز او را تنها رها کرده و دست از نصرت او برداشتند، و بنا بروایتى که سابقا ذکر کردیم جز پنج نفر با او باقى نماند [٩٧٩].

و اما امام محمد باقر از شیعیان بطور کلى مأیوس بوده و می‌فرماید: اگر همۀ مردم شیعیان ما می‌بودند سه چهارم آنها شکاک و یک چهارم آنها احمق می‌بودند [٩۸۰].

اما موسى کاظم حقیقت مدعیان تشیع و تجار ولایت را به بهترین شکل بیان کرده و می‌فرماید: من اگر شیعیان را امتحان کنم آنها را جز مشتى واصفه و مرتد نمی‌بنیم که از هزار نفر آنها یک نفر مخلص نمی‌توان پیدا کرد، ...آنها همیشه به تخت‌هاى خود تکیه زده و مدعى هستند که ما شیعه على هستیم [٩۸۱]! آیا از این بهتر می‌شود این دکانداران تشیع و ولایت را رسوا کرد؟

اما حسن مثنى بن حسن سبط به یکى از شیعیانش می‌فرمود: والله اگر خدا ما را بر شما قدرتى بدهد دست‌ها و پاهاى شما را می‌بریم و هیچ توبه‌اى از شما قبول نمی‌کنیم، یکى پرسید چرا توبه آنها را قبول نمی‌کنى؟ گفت: ما آنها را از شما بهتر می‌شناسیم، آنها وقتى که دلشان بخواهد شما را تصدیق یا تکذیب می‌کنند و فکر می‌کنند که در تقیه می‌شود این کار را کرد [٩۸۲].

اینست سخنان اهل بیت کرام که از دست شیعیان خود خون دل بودند، اینست آراء و اقوال آنها در مورد کسانى که مدعى تشیع می‌باشند، آیا هنوز وقت آن نرسیده که نسل جوان، کمى تعقل نموده و فریب این عمامه بسران سیاه‌دل را نخورد و خود را چون مرده‌اى که در دست غسال است بدست آنها نسپارند، و از آنها چون میمون تقلید نکنند که دین براى فهم است نه تقلید.

وآخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمین، و با آرزوى آن روزى که هموطنان ما روشن شده از این خرافاتى که به مکر و فریب وارد تشیع شده دست برداشته و به توحید خالص و اندیشه‌هاى قرآنى براى باورهاى دینى خود روى بیاورند.

عبدالرحیم ملازاده

لندن، بریتانیا

رمضان ۱۴۲۵برابر با نوامبر ۲۰۰۴

براى ارتباط با صاحب این قلم می‌توانید از سایت و ایمیل ذیل استفاده بفرمائید:

www.isl.org.uk

[email protected]

[٩٧۲] خطبه ۲۵ [٩٧۳] الاحتجاج از طبرسى ص ۱۴۸. [٩٧۴] ایضا ص ۱۴۸. [٩٧۵] الإرشاد از مفید ص ۲۳۴ و أعلام الورى بأعلام الهدى از طبرسى ص ۲۴۲. [٩٧۶] کشف الغمة۲/۳۸. [٩٧٧] الإرشاد ص ۲۴۱ و أعلام الورى از طبرسى ص ٩۴٩. [٩٧۸] رجال الکشى ص ۱۱۱. [٩٧٩] رجال الکشى ص ۱۰٧ [٩۸۰] رجال الکشى ص ٧٩ [٩۸۱] الروضهء من الکافی ۸/۲۲۸ [٩۸۲] تاریخ ابن عساکر ۴/۱۶۵ نقل از تبدید الظلام از ابراهیم جبهان ص ۲۱

دکتر مولانا عبدالرحیم ملازاده