اتحاد شیعیان و مغول‌ها برعلیه خلافت اسلامى بغداد و توطئه ابن العلقمى و طوسى [٧۶۱]

براى تاریخ‌نگاران پرواضح است که یکى از مهمترین علل ویرانى تمدن اسلامى و انتقال آن به غرب و سقوط دارالعلم یعنى بغداد بوسیلۀ وحشیان مغول بود که اگر همکارى و هم‌پیمانى شیعیان با مغول نمى‌بود چنین کارى ممکن نمی‌شد، یعنى دقیقاً همین طرحى که دوباره بوسیله ایران با امریکا در سقوط عراق و افغانستان رخ داد، و هرکس که از تاریخ مطلع باشد برایش نقش این دو شخصیت شیعه در سقوط بغداد و در نتیجه شکست و زبونى مسلمانان پوشیده نخواهد ماند.

ابن العلقمى وزیر شیعى دولت عباسى براى طرح چنین خیانت بزرگى به خلیفۀ عباسى معتصم گفت که: براى تخفیف در هزینه عمومى و بیت المال بیشترین عدد ممکن از سربازان ارتش را اخراج نماید، و نیازى به آنها نیست، و خلیفۀ از توطئه بى‌خبر بود، و نمی‌دانست که این وزیر مخفیانه با هولاکو تماس گرفته و او را براى حمله به عراق تشویق کرده است، موافقت نمود، و نمی‌دانست که این طرح فقط براى تضعیف ارتش خلافت در مقابله با مغول‌هاى مهاجم می‌باشد، و این توطئه به حدى در وضعیت اجتماعى و مالى آنها تأثیر گذاشت که بعضى‌‌‌ها مجبور به سپورى و جمع آشغال در خیابان‌ها می‌شدند.

خلاصۀ نقشه ابن العلقمى از این قرار بود: خلیفه عباسى را که شخصى غافل و تدین نیم‌بندى داشت فریفته و بعد از آن خلافت را از میان برداشته و اهل سنت را کلا نابود و مساجد و مدارس را از بین برده و براى شیعیان مدرسۀ بزرگى بنا نموده تا مذهب تشیع را جایگزین نماید، لیکن خدا به او و فرزندش مهلت نداده و بعد از چندماهى از این حادثه بکام مرگ فرو رفتند.

و نقشۀ شوم او عبارت از سه مرحله بود:

مرحلۀ اول: تضعیف ارتش و ناراض‌کردن مردم، که ابن کثیر در این مورد می‌نویسد: ابن علقمى کوشش تمام بکار برد تا ارتش را خالى نموده و اسم ارتشیان را از دیوان ارتش پاک نموده و آنها را اخراج می‌نمود، تعداد ارتشیان در ایام المستنصر حدود صد هزار جنگجو بود که پیوسته آنها را کم نموده تا اینکه بیشتر از ده هزار نفر را باقى نگذاشت.

مرحلۀ دوم: مکاتبه سرى با مغول‌ها که ابن کثیر در این مورد می‌نویسد: سپس با تاتار مراسله نموده و آنها را براى حمله به کشور تشویق می‌نموده و نقاط ضعف کشور را برایشان روشن می‌نمود [٧۶۲].

مرحلۀ سوم: نهى از جنگ با مغول‌ها مأیوس کردن مردم و خلیفه [٧۶۳].

و اینجاست که مؤرخ بزرگى چون جلال الدین سیوطى می‌نویسد که، مغول‌هاى تاتار بوسیلۀ توطئه و طرحى که ابن العلقمى ریخت موفق به استیلاء بر بغداد گشتند.

قطب الین یونینى در این مورد می‌نویسد:

ابن العلقمى با مغول مکاتبه کرده و طمع آنها را بر عراق برانگیخت، و غلامش را بسوى آنها فرستاد، و هجوم و استیلاء بر عراق را بر ایشان خیلى آسان جلوه داده و از آنها تقاضا نمود که خود او را نائب و نماینده آنها قرار دهند، و مغول این وعده را هم به او دادند، اگرچه بعدها به این وعده وفا نکرده و او را بخاطر عدم وفاداریش به رهبرانش بسزاى خود رساندند.

مغول‌ها با بدرالدین لؤلؤ حاکم موصل مکاتبه نموده و از او خواستار وسائل جنگى شدند که برایشان فرستاد، و وقتى که هدف آنها را جویا شد فهمید که در صدد هجوم به عراق هستند و اگر آن را اشغال کنند او را نیز نخواهند گذاشت، و لهذا مخفیانه به خلیفه نامه فرستاد و او را برحذر داشته و اینکه براى کارزار با آنها مهیا شود، لیکن ابن العلقمى نامه‌ها را به خلیفه نمی‌رساند، و اگر نامه و یا قاصدى بدون علم او به خلیفه می‌رسید خود خلیفه او را آگاه می‌ساخت.

بعلبکى در شرح هجوم مغول‌ها به بغداد ادامه داده و می‌نویسد: وقتیکه نیروى دفاعى ناچیزى که در حومه بغداد بود را شکست دادند، ابن العلقمى به خلیفه گفت که: مصلحت بر این است که با پادشاه مغول از در صلح درآیى، و از او خواست که براى ازدواج فرزندش امیر ابوبکر با دختر شاه مغول از در صلح درآید، تا او را در منصب خلافتش ابقاء نماید و به او گفت: همچنانکه اجدادت با سلاطین آل سلجوق نمودند، مصلحت و حفظ خون مسلمانان در این رأى می‌باشد، و بعد از آن هرچه بخواهى انجام بده، و بعد از آن به پیش باز رفتن و استقبال شاه مغول را برایش مزین نمود، و خلیفه به مشورت وزیرش عمل نموده و با همراهى بزرگان و اطرافیانش از بغداد به استقبال خان مغول رفت، او را به خیمه‌اى نشانده و ابن العلقمى فقهاء و دولتمردان را خواست تا به عقد نکاح (کذائى) شرکت کنند که همه دسته دسته آمدند، و مغول‌ها هم همانجا دسته دسته آنها را از دم شمشیر گذراندند، این بود مکر وزیر شیعى براى کسى که سال‌ها وزرات او را نموده بود.

عبدالوهاب ابن تقى الدین سبکى می‌نویسد:

ابن العلقمى رافضى قلبش پر از کینه بر مسلمانان اهل سنت بود و خلیفه را به زراندوزى و تقلیل ارتش تشویق می‌کرد، و در شرح حال توطئه ابن العلقمى در کشتن خلیفه و علماء و فقهاء اسلام و قتل عام بغداد و ریختن شراب در مساجد اهل سنت می‌نویسد:

هولاکو از طرف شرق (یعنى ایران) به سوى بغداد آمده و آن را محاصره نمود، وزیر شیعى خلیفه را ترغیب به مصالحه با آنها نموده و گفت: من براى گرفتن عهدنامه صلح به سوى آنها می‌روم، سپس به سوى آنها رفته و براى خودش امان نامه گرفته و پیش معتصم بازگشت، و گفت: اى مولاى من خان مغول می‌خواهد دخترش را به ازدواج فرزندت امیر ابوبکر درآورده و تو را در منصب خلافت ابقاء نماید، همچنانکه سلطان روم را به منصب خود ابقاء نموده است، و چیزى جز این نمی‌خواهد که طاعت و فرمان از آن او باشد، و همچنانکه اجداد تو با سلاطین سلجوقى بودند، مولانا امیرالمؤمنین باید براى حفظ خون و جان مسلمانان باید این کار را انجام بدهد، و بعد از آن هرکارى که خواستیم انجام می‌دهیم، و مصلحت بر اینست که بسوى او بروید، پس امیرالمؤمنین (بدبخت) همراه با اعیان و انصارش بسوى طاغوت مغول هولاکو رفت، و خلیفه در خیمه‌اى نشانده شد، و ابن العلقمى وارد شده و فقهاء و بزرگان کشور را خوانده تا در عقد ازدواج حاضر شوند که دسته دسته از بغداد بدانجا رفتند، و خان مغول در همانجا همه را دسته دسته گردن می‌زد، و بعد ازآن فرزندان خلیفه را خواسته و از دم شمشیرگذراند، و اما خود خلیفه را شب هنگام خواسته و از او سؤال‌هایى نموده و بعد ازآن دستور قتلش را داده است.

اما از طرفى به هولاکو گفته شد بود که: اگر خون این فرد ریخته شود دنیا تاریک شده و سبب ویرانى مملکت تو خواهد شد، چون او عموزادۀ رسول خدا می‌باشد، لیکن نصیرالدین طوسى (که در واقع نصیر الکفر بود) برخاسته و گفت: باید کشته شود ولى خون او نباید ریخته شود، و این شیطان معمم از همه بر مسلمانان سختگیر‌تر بود، وگفته شده که: خلیفه را زیر ستوران لگدمال نموده تا جان داده است، و بعد از آن بغداد را قتل عام نموده و این قتل عام سى و چند روز ادامه داشت، و جز کسانى که مخفى شده بودند کسى جان سالم بدر نبرد، و گفته شده که: بعد از آن هولاکو آن دستور داده است که تعداد کشته‌شدگان شمرده شود که آن را یک ملیون و هشتصد هزار تا نه صد هزار بر آورد کرده‌اند، البته این عدد غیر از کشته‌شدگانى است که شمرده نشده و یا غرق شده و نا پیدا شده‌اند، و بعد از آن امان نامه خوانده شده است، و کسانى که مخفى شده بودند بیرون آمدند که بسیارى از آنها در زیر زمین و مخفى گاه‌ها با امراض گوناگون مرده‌اند، و آنهایى که خارج شدند دچار انواع مذلت و خوارى‌ها شدند، بعد از آن خانه‌ها بازرسى شده و دفینه‌ها و اموال مخفى شده را بیرون آوردند که مقدار آن بی‌شمار بود، و بعد از آن از نصارى خواسته شد که علنا شراب خوارى نموده و گوشت خنزیر بخورند، و مسلمانان را مجبور کردند که در ماه مبارک رمضان روزه‌خوارى نموده و گوشت خنزیر و شراب بخورند، سپس هولاکوى مغول به دار الخلافت آمده و خانۀ خلیفه را به یک نصرانى داده و دستور داد در مساجد شراب ریخته و مسلمانان از اذان‌دادن ممنوع شدند، این دارالسلام بغدادى بود که قبل از آن هرگز دار الکفر نگشته بود اینک به خاطر تعصب و خوش خدمتى شیعیان به مغول و خیانت به مسلمانان حوادثى در آن رخ داد که در تاریخ جهان بى‌نظیر است.

حسن دیاربکرى می‌نویسد:

ابن العلقمى رافضى به خان مغول نوشت که تو بسوى بغداد حرکت کن و من آن را تسلیم تو خواهم نمود، هولاکو به او نوشت که تعداد ارتش خلافت زیاد است و اگر در گفتار خودت صادق هستى و پیرو ما شده‌اید ارتش بغداد را متفرق کن، آنوقت ما خواهیم آمد، وقتى که نامه‌اش به وزیر رسید پیش معتصم (خلیفه) رفته و از او خواست که موافقت کند تا پانزده هزار از ارتش اخراج شوند، و معتصم پذیرفت، و ابن العلقمى فورا بیرون آمده و اسم آنها را از دیوان ارتش محو نموده و آنها را از بغداد اخراج نمود، و دستور منع اقامت آنها را در بغداد صادر کرد، و بعد از یکماه دوباره همین کار را تکرار کرد و اسم بیست هزار نفر را از دیوان ارتش پاک نموده و بعد از آن به هولاکو نوشت و او را از این کار خود با خبر نمود.

و هدف ابن علقمى رافضى خائن از آمدن هولاکو چند چیز بود:

اول اینکه خودش یک شیعۀ رافضی متعصب و نمک‌نشناس بود که می‌خواست خلافت را (ولو بوسیلۀ مغول) از بنى عباس به علوى‌ها منتقل نماید یعنى بهانۀ عوام فریب همیشگى آنها، و از آنجا که قدرت عباسیان به حدى رسیده بود که چنین آرزویى برایش ممکن نبود، و براین پندار بود که هولاکو معتصم و اطرافیانش را می‌کشد و دوباره وضعیت به حالت اولیه خودش باز میگردد، و شوکت و قدرت عباسیان نابود شده و او شیعیان فرصت را غنیمت شمرده و از موقعیت و قدرت خودش استفاده نموده و قدرت را به علوى‌ها باز خواهد گرداند، و بعد از آن همه اهل سنت را قتل عام خواهد کرد.

و هنگامى که هولاکو شنید که وزیر رافضى در بغداد چه کارهایى براى تقرب به او انجام داده است، به سوى بغداد حرکت نمود، معتصم سربازان ارتش را خوانده تا به دفاع از بغداد بپردازد، و اهل بغداد با اتفاق کلمه براى دفاع از بغداد در مقابل هولاکو متفق شدند، و در حومۀ شهر شدیدا با لشکریان مهاجم جنگیدند، و در میان هردو طرف کشته‌ها و زخمى‌هاى فراوانى رخ داد، تا اینکه نصرت نصیب سربازان بغداد شده و مغول‌ها به زشت‌‌ترین شکلى منهزم شده و عقب‌نشینى نمودند، و مسلمانان آنها را پیگیرى نموده و دوباره گروهى را کشته و گروهى را اسیر گرفتند، و با اسیران و سرهاى کشته‌شدگان دشمن به اطراف بغداد آمده و در آنجا خیمه زدند، و مطمئن بودند که دشمن شکست خورده و فرار کرده است، لیکن خیانت وزیر شیعه و دشمن داخلى دوباره آغاز شد، ابن العلقمى در همان شب به گروهى از یارانش دستور داد تا سد رودخانه دجله را شکسته و سیلاب آن را بسوى لشکر مسلمان که در خواب هستند روانه نماید، که لشکریان مسلمان که در خواب بودند همراه با اموال و حیوانات خود غرق در آب شدند، و خوش شانس کسى بود که اسبى پیدا کند و خود را نجات دهد، ابن العلقمى هولاکو را از این کار خود آگاه ساخته و از او تقاضا نمود که دوباره به بغداد بازگردد، از اینجا بود که هولاکو دوباره با لشکریانش بازگشته و بغداد را قتل عام نمود.

استاد حسن سودانى (معاصر) می‌نویسد:

ابن العلقمى و طوسى به بهانۀ دفاع از شیعیان على با ملت کفر برعلیه خلافت اسلامى متفق شدند، و معروف است که طوسى مرجع شیعه بود و القاب بزرگى چون استاد بشر و عقل یازدهم و فخر حکماء و مؤید فضلاء و نصیر ملت و.... نام گرفته است، لیکن آیا این هولاکوى بت پرست خونریز از فضلایى بوده است که طوسى داعیۀ تأیید آنها را داشته باشد؟ و آیا مغول ملتى بود که به نصرت او رفت تا آنها را بر علیه مسلمین یارى نموده تا مرکز تمدن اسلامى را ویران نموده و اعراض و شرف مسلمانان بدست وحشیان مغول لکه‌دار گردد؟ آرى طوسى و ابن علقمى از حاشیۀ هولاکو شده بودند لیکن وقتى که هولاکو ضریح (منسوب به) امام موسى کاظم را ویران نمود سکوت کردند، درست مثل سیستانى مرجع شیعه در عراق الان که در مقابل هجوم نیروهاى امریکا به نجف و بمب باران آن خائنانه سکوت کرد تا روش سلف خود را تکرار کند، و قبلا هم هنگام یورش امریکا به عراق مردم را به بیطرفى و عدم مقاومت دعوت کرده بود.

همۀ منابعى که از ساعت‌هاى پایانى سقوط خلافت اسلامى بغداد می‌نویسند اتفاق نظر دارند بر اینکه هولاکو قبل از هجوم به بغداد با یکى از منجمان خود که اتفاقاً مسلمان! هم بود و حسام الدین نام داشت مشورت کرد، و این منجم غیرت به خرج داده و به او گفت: هرکس به خلافت حمله کرده و با لشکریان خود به بغداد برود نه تاج و تختى برایش باقى خواهد ماند و نه زندگى و حیات، و اگر خان مغول این سخن او را قبول نکند چند چیز رخ خواهد داد: اسب‌‌ها می‌میرد، سربازان مریض می‌شوند، آفتاب طلوع نمی‌کند، باران نخواهد آمد، و خان أعظم خواهد مرد، لیکن مشاوران هولاکو نظر به این دادند که سخن این منجم ناشنیده شده و به بغداد حمله شود.

هولاکو نصیرالدین طوسى را (که منجم هم بود) خواست، و طوسى شیعه سخن حسام الدین را رد کرده و به هولاکو اطمینان داد که هیچ مانع شرعى! براى هجوم به بغداد وجود ندارد، طوسى مستشار هولاکو براى هجوم ببغداد و ویران نمودن تمدن اسلامى به این حد هم اکتفا ننمود بلکه فتوایى صادر نمود که نظرش را باصطلاح با ادلۀ عقلى و نقلى ثابت کند!

پس هولاکو خونخوار مغول با فتواى امام شیعه طوسى و همکارى وزیر نمک‌نشناس شیعه که متأسفانه هردو هم ایرانى بودند، به بغداد حمله کرد و آن قتل عام را نمود که تاریخ از آن شرم دارد که حتى خود خلیفه هم جان بدر نبرد، اگرچه بعضى‌ها به او گفتند که: با کشتى به بصره رفته و در یکى از جزیره‌ها پنهان شود تا فرصتى پیش آید، لیکن ابن علقمى او را فریفته و به او مزین نمود که اگر با هولاکو ملاقات کند همه کارها روبراه خواهد شد، لیکن نتیجه این شد که هولاکو او را در کیسه‌اى گذاشته و اسب‌ها را بر او دواند تا زیر سم اسب‌ها جان دهد، باز هم این طوسى امام شیعه بود که وقتى که هولاکو در قتل خلیفه مردد بود فتواى قتل مستعصم را صادر کرد، و با فتواى او بغداد در فوریه ۱۲۵۸ قتل عام شد.

البته این آخرین خیانت علماء و سیاست بازان شیعه به امت اسلام نبوده و نخواهد بود، و آنها بنا به تربیت تقیه (که عین کذب و نفاق است) و بنا به کینه‌هایى که در حسینیه‌ها و مراسم محرم و روضه خوانى‌ها، بدان خو کرده و بزرگ می‌شوند در همۀ ادوار تاریخ اسلامى هنگامیکه که مسلمانان قدرت داشته باشند در صدد تملق و چاپلوسى حکام بر میآیند، و در واقع همیشه تابع قدرت هستند، و اما هنگامیکه مسلمانان دچار ضعف شده یا مورد هجوم دشمنانشان قرار بگیرند فوراً در صف دشمنان آنها قرار می‌گیرند، و برعلیه مسلمانان حتى از کفار هم سخت‌تر خواهند شد، همچنانکه در اواخر دولت اموى رخ داد که انقلاب عباسى بر علیه امویان به مکر و تشویق شیعیان رخ داد لیکن وقتى که عباسیان ضعیف شده و مورد تهدید مغول قرار گرفتند اولین آتش بیار معرکه و توطئه‌گر خود رهبران دینى و سیاسى شیعه بودند که با بت‌پرستان مغول برعلیه مسلمانان همکارى نموده و رودخانه بزرگ دجله را پر از خون و دوات و کتب و ذخائر فرهنگى مسلمانان نمودند.

این نصیر الکفر طوسى حکیم شیعه! در چاپلوسى و تملق براى خلیفۀ عباسى معتصم سابقا شعرها مى‌سرود، لیکن وقتى که شرایط برگشت او هم چهره عوض کرد، و در سال ۶۵۵ او بود که مغولان را به ویرانى دارالسلام یعنى بغداد مرکز تمدن اسلامى تشویق نمود، و خود طوسى امام شیعه در مقدم همراهان هولاکو سفاک بود که در قتل عام اهل بغداد شراکت داشت، البته دو شریک دیگر او در این خیانت شرم‌آور تاریخى محمد بن احمد علقمى مشهور به ابن علقمى و دیگرى هم عبدالحمید بن أبى الحدید مؤلف معتزلى شیعه شده‌اى بود که همۀ عمرش را در دشمنى با یاران رسول خدا صرف نمود، و با شرح خبیث خودش از نهج البلاغه آن را مملو از اکاذیبى نموده است که تاریخ اسلامى را پر از تحریف کرده است.

و با همۀ این سوابق زشت تاریخى خمینى، طوسى را از خادمان بزرگ اسلام راستین! نامیده است و دخول او را در رکاب مغول شکلى و ظاهرى برای نجات اسلام اصیل و خدمت به آن دانسته است،! البته علماء شیعه از طرف دیگر از اعمال جلیله مغول (به قول خودشان) خشنود و از آن تمجید کرده‌اند، و کتاب روضات الجنات خوانسارى مملو است از مدح و ثناء این سفاک تاریخ که شبیه او فقط خود خمینى و یارانش می‌باشد.

[٧۶۱] منبع اصلى معلومات این فصل سایت انترنتى (دفاع از سنت میباشد) اگر چه کتب تاریخ این وقائع را مفصل‌تر ذکر می‌کند. [٧۶۲] البدایة والنهایة ۱۳/۲۰۲ [٧۶۳] أصول الشیعة د. ناصر القفارى ص ۱۲۱۸