گفتار دوم: فشردن قبر
وقتی مرده را در قبر می‌گذارند، قبر او را می‌فشارد و کسی از فشردن قبر نجات پیدا نمی‌کند، نیک یا بد، صالح یا ناصالح، کوچک یا بزرگ. در روایات آمده است که قبر، سعد‌بن‌معاذ س را نیز فشرد؛ در حالی‌که عرش عظیم الله ﻷ، در اثر مرگ او به لرزه در آمد و دروازه‌های آسمان برایش باز شدند و هفتاد هزار فرشته در تشییع جنازه‌ی او شرکت کردند.
در سنن نسائی از ابن‌عمر س روایت شده است که رسول‌الله ص درباره‌ی او فرمود:
«هَذَا الَّذِي تَحَرَّكَ لَهُ الْعَرْشُ وَفُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَشَهِدَهُ سَبْعُونَ أَلْفًا مِنْ الْمَلَائِكَةِ لَقَدْ ضُمَّ ضَمَّةً ثُمَّ فُرِّجَ عَنْهُ» [۴۵].
«کسی که عرش برایش به لرزه در آمد و دروازه‌های آسمان برایش گشوده شدند و هفتاد هزار فرشته در تشییع جنازه‌ی او شرکت کردند، دچار فشار قبر شد و سپس رها گشت».
در معجم کبیر و اوسط طبرانی از ابن‌عباس س چنین روایت شده است که رسول‌الله ص فرمود:
«لَوْ نَجَا أَحَدٌ مِنْ فِتْنَةِ الْقَبْرِ لَنَجَا سَعْدُ‌بن‌مُعَاذٍ، وَلَقَدْ ضُمَّ ضَمَّةً ثُمَّ رُخِّيَ عَنْهُ» [۴۶].
«اگر قرار بود کسی از فشردن قبر نجات پیدا کند، سعد بن معاذ س نجات می‌یافت، ولی قبر او را به شدت فشرد و سپس رها ساخت».
از جمله دلایلی که بر صحت فشردن قبر برای هر کسی دلالت دارد و حتی کودکان نیز از آن مستثنی نمی‌شوند، حدیثی است که در مسند اوسط از ابوایوب و در کامل ابن‌عدی از انس بن مالک س، به این شرح روایت شده است: رسول‌الله ص فرمود:
«لَوْ أَفْلَتَ أَحَدٌ مِنْ ضَمَّةِ الْقَبْرِ لأَفْلَتَ هَذَا الصَّبِيُّ» [۴۷].
«اگر قرار بود کسی از فشار قبر نجات پیدا کند، این کودک نجات می‌یافت.»
[۴۵] نسائی کتاب الجنائز، باب ضمة القبر وضغطته، (۴/۱۰۰). شیخ آلبانی در مشکاة المصابیح، (۱/۴۹) می‌گوید: سند آن بنا بر شرط مسلم، صحیح است. [۴۶] شیخ آلبانی در صحیح الجامع، (۲/۲۳۶)، اسناد آن را صحیح قرار داده است. [۴۷] صحیح الجامع: (۵/۶۵).