موضع گیری و اعتقاد شیعه نسبت به قرآن

سوره‌ی احقاف

(الف) ۸۱۰- طبرسی روایت کرده است که علی÷و ابو عبدالرحمن سلمی واژه‌ای از آیه‌ی چهار، سوره‌ی احقاف را چنین قرائت کرده‌اند: «أثرة»؛ یعنی، با سکون ثاء و بدون الف.

(ب) ۸۱۱- شیخ شرف الدین نجفی در کتاب «تأويل الآيات» گفته است که به صورت مرفوع از محمد بن خالد برقی و او از احمد بن نضر و او از ابی مریم و او از بعضی از یارانمان به نقل از ابو جعفر و ابو عبدالله – عليهما السلام – گفته‌اند: آیه بر پیامبر نازل شد که می‌فرماید: ﴿قُلۡ مَا كُنتُ بِدۡعٗا مِّنَ ٱلرُّسُلِ وَمَآ أَدۡرِي مَا يُفۡعَلُ بِي وَلَا بِكُمۡ﴾[الأحقاف: ۹]. «بگو: من نوبرِ پیغمبران و نخستین فرد ایشان نیستم و نمی‌دانم (در دنیا) خداوند با من چه می‌کند، و با شما چه خواهد کرد. من جز از چیزی که به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم، و من جز بیم‌دهنده آشکاری نیستم».

یعنی، این آیه درباره‌ی جنگ‌هایش نازل گشته است. قریش گفتند: ما بر چه مبنایی از او تبعیت نمی‌کنیم در حالی که او نمی‌داند که سرنوشت خود و ما چیست؟! پس خداوند این آیه را نازل فرمود:

﴿إِنَّا فَتَحۡنَا لَكَ فَتۡحٗا مُّبِينٗا١﴾[الفتح: ۱].

و باز گفته است که آیه‌ی (إن أتبع إلا ما يوحي إلي- في علي-)؛یعنی، «من تنها از چیزی تبعیت می‌کنم که درباره‌ی علی نازل شده است.» در همین موضوع نازل شد.

(ج) ۸۱۲- سیاری نیز، در خبری طولانی، مانند آن را روایت کرده است.

(د) ۸۱۳- طبرسی روایت کرده است که از علی÷و ابو عبدالرحمن سلمی روایت شده که «حسناً» را با فتحه‌ی حاء و سین، قرائت کرده است.