موضع گیری و اعتقاد شیعه نسبت به قرآن

سوره‌ی دهر

(الف) ۹۴۳- کلینی با همان سند قبلی از محمد بن فضیل و او هم از ابو الحسن÷روایت می‌کند درباره‌ی آیه‌ی: ﴿إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ تَنزِيلٗا٢٣﴾[الإنسان: ۲۳]گفت: ﴿إِنَّا نَحۡنُ نَزَّلۡنَا عَلَيۡكَ ٱلۡقُرۡءَانَ -بولاية علي- تَنزِيلٗا﴾

پرسید: آیا این هم جزو قرآن می‌باشد؟ جواب داد: بله و دارای تأویل می‌باشد.

در کتاب «کافی» و فصل «تأويل الآيات» شیخ شرف الدین آمده است که این آیه دارای تأویل نمی‌باشد، او این عبارت را از «کافی» نقل نکرده است. همچنین صاحب تفسیر «برهان» این عبارت را از «کافی» نقل کرده است و این صحیح است، اما عباراتی که در کتاب‌های دیگر مشهور است، احتیاج به تکلف دارد و باید کلام سائل را بر انکار و جحد حمل کرد و جواب را بر تصدیق انکار. کلمه‌ی ولایه برای تأویل می‌باشد نه تنزیل لفظی که نازل شده باشد، یا این که کلمه‌ی «بله» جواب اوست پس کلمه‌ی «ولاية» جزو قرآن می‌باشد و به آیت قبلی: ﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ﴾[الإنسان: ۷]بر می‌گردد، به آن مراجعه کن.

(ب) ۹۴۴- سیاری از محمد بن علی از ابی حساده از محمد بن جعفر از پدرش از ابو عبدالله÷این آیه‌ی بیست و دو را چنین روایت کرده است: (‏ إِنَّ هَذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاء –ما صنعتم-)