[آیهی ﴿وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ﴾]
اگر بگویی به جواز توسل به انبیا و اولیا در غیر امور هدایت و امور تکوینی مانند رزق و حیات و شفا و غیر اینها به این آیۀ مبارکه استدلال کردهاند که:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ وَجَٰهِدُواْ فِي سَبِيلِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ ٣٥﴾[المائدة: ۳۵]
«ای مؤمنین، از خدا بپرهیزید و در طلب وسیله تقرب به او باشید و در راه او جهاد نمایید شاید رستگار شوید»؛
و ما که انبیا و اولیا را وسیله برای حاجات خود قرار میدهیم اطاعت امر خدا را میکنیم، زیرا در این آیۀ مبارکه که امر به اتخاذ وسیله شده است، پس استغاثه به انبیا و اولیا و صالحین و وسیله قرار دادنِ آنها میان خلق و حق در امور تکوینی، مشروع و صحیح است.
در جواب میگوییم: مراد از طلبِ وسیله، دستآویز قرار دادن علم و عمل برای نزدیکی به خداست، زیرا که حقیقت زُلفی و تقرب به خدا داشتن عقاید درست و اعمال نیک است، پس باید علم و عمل را وسیله قرار داد. شخص رسل چنانکه ذکر شد واسطه در هدایتند و اطاعتِ آنان، وسیلۀ تقرب به خداست؛ هر که اطاعت پیغمبران را بکند و علم و عمل صالح داشته باشد به خدا نزدیک است و هر که عالمتر و به شریعت عالمتر باشد نزدیکی او به خدا بیشتر است؛ چنانکه نزدیکیِ متعلّم به معلم آن است که کمالات معلم در او جلوه کند، و هرچه شاگرد فاضلتر باشد و از استاد بیشتر استفاده کند به او نزدیکتر است.