عبودیت بر دو قسم است:
الف- عبودیت عام
عبودیت همۀ اهل آسمان و زمین است، اعم از نیکو‌کار و بد‌کار؛ مؤمن و کافر، و این عبودیت را عبودیت قهر می‌‌نامند. خداوند می‌‌فرماید:
﴿وَقَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَلَدٗا ٨٨ لَّقَدۡ جِئۡتُمۡ شَيًۡٔا إِدّٗا ٨٩ تَكَادُ ٱلسَّمَٰوَٰتُ يَتَفَطَّرۡنَ مِنۡهُ وَتَنشَقُّ ٱلۡأَرۡضُ وَتَخِرُّ ٱلۡجِبَالُ هَدًّا ٩٠ أَن دَعَوۡاْ لِلرَّحۡمَٰنِ وَلَدٗا ٩١ وَمَا يَنۢبَغِي لِلرَّحۡمَٰنِ أَن يَتَّخِذَ وَلَدًا ٩٢ إِن كُلُّ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ إِلَّآ ءَاتِي ٱلرَّحۡمَٰنِ عَبۡدٗا ٩٣﴾[مریم: ۸۸-۹۳]
«گفتند: خداوند متعال فرزند اتخاذ کرد. چه چیزی بدی آوردید! به علت این اِسناد نزدیک به آن شد که آسمان‌ها پاره، زمین شکافته و کوه‌ها ویران گردند. سزاوار نیست که خداوند فرزند اتخاذ کند. همۀ آنچه که در آسمان‌ها و زمین‌اند جز بندگان خدا نیستند».
پس در این عبودیت مؤمن و کافر و نیکو‌کار و بد‌کار همگی داخلند:
﴿وَيَوۡمَ يَحۡشُرُهُمۡ وَمَا يَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ فَيَقُولُ ءَأَنتُمۡ أَضۡلَلۡتُمۡ عِبَادِي هَٰٓؤُلَآءِ﴾[الفرقان: ۱۷] «روزی که خدا آنان و معبودهایشان را حشر و جمع می‌کند، پس می‌‌گوید: آیا شما این بندگان مرا گمراه کردید؟».
در این آیۀ مبارکه حق‌متعال گمراهان را نیز بندۀ خود خوانده است، مانند اینکه در جای دیگر گناهکاران را به این نام خطاب می‌کند:
﴿قُلۡ يَٰعِبَادِيَ ٱلَّذِينَ أَسۡرَفُواْ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ لَا تَقۡنَطُواْ مِن رَّحۡمَةِ ٱللَّهِ﴾[الزمر: ۵۳]
«بگو: ای بندگان اسراف‌کننده بر نفس‌های خود، از رحمت خدا نا امید نشوید».