مسأله تقریب بین اهل سنت و شیعه

٩) مراد از طریقه‌ی مذکور در آیه‌ی

﴿وَأَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا١٦﴾ [الجن: ١٦]. ولایت ائمه است.

یونس بن یعقوب از کسی که از وی نام برده است - با همین عبارت - از ابوجعفر ÷ درباره‌ی آیه‌ی ﴿وَأَلَّوِ ٱسۡتَقَٰمُواْ عَلَى ٱلطَّرِيقَةِ لَأَسۡقَيۡنَٰهُم مَّآءً غَدَقٗا١٦﴾ [الجن: ١٦]. «اگر آن‌ها (جن و انس) در راه ایمان استقامت ورزند با آب فراوان سیراب‌شان می‌کنیم». روایت کرده است که «مراد از استقامت بر ولایت علی بن ابی طالب و دیگر اوصیا از فرزندان اوست»[٧١٨].

این گونه تأویل آن‌ها آیات قرآن را به امامت و ائمه، زاید از شمارش است، و گویا قرآن تنها درباره‌ی آنان نازل شده است، و حتی در این قبیل تأویل آیات امامت و ائمه از حدود شرع و عقل تجاوز کرده پا به وادی کودنی و ابلهی گذاشته است که از آن جز تلاش برای به مسخره گرفتن آیات خدا به چیز دیگری نمی‌توان یاد کرد، بگونه‌ای که حتی گفته‌اند:

[٧١٨]- «الکافی» کتاب الحجة باب أن الطریقة التی حث علی الاستقامة علیها، ولایة علی (١/٢٢٠).