دعاها و اذکاری که هنگام سعی بین صفا و مروه گفته می‌شود
سنت است که شخص حاجی هنگام سعی بین صفا و مروه این دعا را بخواند: «رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعَزُّ الْأَكْرَمُ اللَّهُمَّ آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً، وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً، وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»
«پروردگارا! گناهان را ببخشای و رحم کن و از خطاها و گناهانی که از ما سر زده و تو آن را می‌دانی، درگذر! به راستی تو بی‌نهایت عزیز و بخشنده‌ای. خدایا! در دنیا و آخرت خیر و نیکی به ما عطا فرما و مارا از عذاب دوزخ نجات ده».
از جمله دعاهای برگزیده‌ای که در هنگام سعی و در هر مکانی خوانده می‌شود، این دعاست: «اللَّهُمَّ يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكِ، اللهم إني أسألك موجبات رحمتك وعزائم مغفرتك والسلامة من كل إثم والفوز بالجنة والنجاة من النار، اللهم إني أسألك الهدى والتقى والعفاف والغنى، اللهم أعني على ذكرك وشكرك وحسن عبادتك، اللهم إني أسألك من الخير كله ما علمت منه ومالم أعلم وأعوذبك من الشر كله ما علمت منه ومالم أعلم، وأسألك الجنة وما قرب إليها من قول أو عمل، وأعوذبك من النار وما قرب إليها من قول أو عمل»
«خدایا! ای دگرگون کننده قلبها، قلب مرا بر دینت ثابت و استوار کن! خدایا! از تو وسائل رحمتت و تصمیمات منجر به آمرزش و مغفرتت را می‌خواهم و از تو می‌خواهم که مرا از ارتکاب گناه محفوظ بداری و مرا داخل بهشت کنی و از آتش جهنم نجاتم دهی! خدایا! من از تو هدایت به راه و پرهیزگاری و پاکدامنی و بی‌نیازی را می‌خواهم، پروردگارا! مرا بر ذکر خود و همچنین نسبت به شکر گزاریت ونسبت به حسن عبادتت یاری بفرما! بارالها! از تو می‌خواهم که تمام خیرات را آنچه می‌دانم و آنچه نمی‌دانم، نصیب من کنی، از تمامی شرها چه آن‌هایی را که می‌دانم و چه آن‌ها را که نمی‌دانم، پناهم دهی و از ت بهشت و هر قول و عملی انسان را به بهشت نزدیک می‌سازد، می‌خواهم و پناه می‌برم به تو از آتش جهنم و هر قول و عملی که انسان را به آن نزدیک می‌سازد».
خوب است که شخص بین این اذکار و دعاها و قرائت قرآن جمع کند و اگر بخواهد آن‌ها را خلاصه کند و آنچه مهم است، انجام دهد.
هرگاه شخص حاجی از طواف قدوم و سعی بعد از آن فارغ شد، تا روز هشتم ذیحجه صبر کند و طواف کعبه و قرائت قرآن را زیاد انجام دهد و طوری بنشیند که کعبه را ببیند؛ زیرا نگاه کردن به آن، عبادت است.
خوب نیست که شخص حاجی بیکار بیشیند، بلکه بایستی روزهای قامتش را در مکه غنیمت شمرد و تا آن‌جایی که می‌تواند کار خیر را انجام دهد؛ اگر زبانش مشغول تلاوت قرآن است، در قرائت تأمل و تدبر کند و از خداوند بخواهد که قرآن را بهار قلبش قرار دهد، اگر زبانش مشغول ذکر خداست، به شکوه عظمت خداوند حضور قلب داشته باشد و اگر زبانش مشغول دعاست، بهترین دعای وارد شده انتخاب کند و برای رهبران مسلمانان و تمام مسلمانان و برای والدینش و کسانی‌که از وی درخواست دعا کرده‌اند و برای کسانی‌که حقی بر گردن وی دارند، دعا‌کند. وقتی روز هشتم ذیحجه- که روز خروج حاجیان از مکه به طرف منی است- آمد، غسل کند و از بیت‌الحرام خارج شود تا از مکه به طرف منی بیرون رود.