بخش هشتم: عقیقه

عقیقه در لغت عبارت است از نام مویی که هنگام ولادت بر نوزاد است و در اصطلاح شرعی عبارت است از آنچه هنگام تراشیدن موی سر نوزاد ذبح می‌شود.

وقت عقیقه با جدا شدن تمام بدن نوزاد از مادرش فرا می‌رسد.

سنت است که برای یک پسر، دو گوسفند و برای یک دختر، یک گوسفند ذبح شود. البته با ذبح یک گوسفند برای یک پسر خود سنت عقیقه به جا آورده می‌شود.

سن حیوانی که برای عقیقه نوزاد ذبح می‌شود، سلامتی ان از عیب‌ها، خوردن از گوست آن، صدقه دادن و بخشیدن آن، تعیین کردن آن در صورتی‌که قبلا تعیین شده باشد و امتناع و خودداری از فروش آن، حکمش همانند حکم حیوانی است که در قربانی سنت ذبح می‌شود. و حکم عقیقه‌ای که با نذر واجب می‌شود، همانند حکم حیوانی است که در قربانی واجب ذبح می‌شود.

سنت است که در عقیقه گوشت حیوان پخته شود و همراه ان حلوا و شیرینی باشد اگرچه عقیقه نذری هم باشد. وسنت است که استخوان حیوان شکسته نشود.

سنت است که در روز هفتم ولادت نوزاد، حیوان ذبح شود.

اشکالی ندارد که قبل از روز هفتم، نوزاد نامگذاری شود ولی سنت است که در روز تولد ودر روز هفتم ولادتش، نامگذاری شود.

سنت است که تمام موی سر نوزاد تراشیده شود واین عمل تعد از ذبح عقیقه در روز هفتم ولادتش باشد.

سنت است که به اندازه وزن موهایش، طلا و نقره صدقه داده شود و اگر طلا باشد، بهتر است. و برای نوزادی که در حقش چنین کاری را نکرده بشند، مستحب است که خودش بعد از بلوغ این کار را بکند.

سنت است که هنگام تولد نوزاد در گوش راستش، اذان و در گوش چپش، اقامه گفته شود. و مستحب است که بادست انسان صالحی خرما یا هر نوع شیرینی را روی لب نوزاد آورده شود و دهانش باز کرده شود تا مقداری از آن داخل شکمش بشود.