مثال حالت دوم
خداوند عزوجل در سوره‌ی لیل می‌فرماید:
﴿وَسَيُجَنَّبُهَا ٱلۡأَتۡقَى١٧ ٱلَّذِي يُؤۡتِي مَالَهُۥ يَتَزَكَّىٰ١٨ وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُۥ مِن نِّعۡمَةٖ تُجۡزَىٰٓ١٩ إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ وَجۡهِ رَبِّهِ ٱلۡأَعۡلَىٰ٢٠ وَلَسَوۡفَ يَرۡضَىٰ٢١﴾[الليل: ۱۷-۲۱].
«و با تقواترین مردم از آن دور داشته مىشود. (۱۷) همان کس که مال خود را (در راه خدا) مىبخشد تا تزکیه نفس کند. (۱۸) و هیچ کس را نزد او حقّ نعمتى نیست تا بخواهد (به وسیله این انفاق) او را جزا دهد. (۱۹) بلکه تنها هدفش جلب رضاى پروردگار بزرگ اوست. (۲۰) و بزودى راضى و خشنود مىشود»
همه‌ی مفسران اتفاق دارند که این آیات در وصف حضرت ابوبکر صدیقسنازل شده است هنگامی که جمعی از بردگان را که به سبب ایمانشان اذیت می‌شدند خرید و آزاد کرد چنانکه می‌بینیم کلمه‌ی ﴿ٱلۡأَتۡقَى﴾مفرد است و صیغه‌ی افعل تفصیل است با آنکه دلالت بر خصوصیت می‌دهد همه‌ی تحویل اتفاق دارند (الف و لام موصولی) بر آن وارد نمی‌شود و در نتیجه معنای خاصی را می‌رساند.