الف- فرق بین ایتاء و اعطاء
از آنجایی که فعل ایتاء در اثر گذاشتن احتیاج به مطاوعه ندارد قویتر از اعطاء است لذا در قرآن هر جا کلمه‌ی ایتاء بکار رفته است دلالت بر ثبوت و قوت می‌دهد بر خلاف اعطاء که این معنا را نمی‌رساند. مثلاً خدا عزوجل می‌فرماید:
﴿إِنَّآ أَعۡطَيۡنَٰكَ ٱلۡكَوۡثَرَ١﴾[الكوثر: ۱].
و می‌فرماید:
﴿وَإِذٗا لَّأٓتَيۡنَٰهُم مِّن لَّدُنَّآ أَجۡرًا عَظِيمٗا٦٧﴾[النساء: ۶۷].
«و در این صورت، پاداش بزرگى از ناحیه خود به آنها مىدادیم.»
و مثل:
﴿وَٱبۡتَغِ فِيمَآ ءَاتَىٰكَ ٱللَّهُ ٱلدَّارَ ٱلۡأٓخِرَةَۖ﴾[القصص: ۷۷].
«و در آنچه خدا به تو داده، سراى آخرت را بطلب.»
و همان‌طوری که می‌دانیم کوثر حوضی است در بهشت که پس از آشامیدن آب از کنار آن می‌روند. اما قرآن و رسالت رسول‌الله جتا نهایت وجود موجود است، و مثلاً خدا عزوجل در مورد مؤمنان می‌فرماید:
﴿وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُمۡ رَٰكِعُونَ٥٥﴾[المائدة: ۵۵].
«و آنان در اوج فروتنى، زکات مىپردازند.»
زیرا زکات را از ژرفای درون و ایمان ثابت می‌پردازند، اما در مورد کفار می‌فرماید:
﴿حَتَّىٰ يُعۡطُواْ ٱلۡجِزۡيَةَ عَن يَدٖ وَهُمۡ صَٰغِرُونَ٢٩﴾[التوبة: ۲۹].
«تا آنکه به دست خویش خاکسارانه جزیه بپردازند.»
زیرا کافران هنگام پرداخت جزیه ناخشنودند و اگر بدانند از پرداخت آن سرباز می‌زنند.