امام احمد /
امام ابوعبدالله احمد بن محمد بن حنبل بن هلال شیبانی مروزی ثُم بغدادی به سال ۱۶۴ در بغداد متولد شد و در سال ۲۳۱ زندگی را بدرود گفت [۵۸]. وی/از اصحاب حدیث نیز می‌باشد، از امام شافعی و ابن مهدی روایت کرده و شیخین «مسلم و بخاری» از او روایت کرده‌اند، امام احمد در حدیث و فقه امام بود، حافظۀ قوی و درایت کامل داشت، اهل ورع و عبادت بود، کتاب المسند او در حدیث مشهور است، این کتاب مشتمل بر هشت مسند است اول آن در مسند العشره می‌باشد، و عبدالله پسرش با روایت از پدرش زیاداتی به آن ضمیمه کرده است، مشهور است که آن کتاب جامع چهل هزار حدیث با مکرر می‌باشد.
او از ائمۀ کبار و اهل حفظ و اتقان و ورع بود و به شهرهای شام و یمن و حجاز در طلب علم حدیث مسافرت کرد و او مؤسس مذهب حنبلیه است، مردم [۵۹]حجاز (عربستان) و قسمتی از آفریقا، شام و فلسطین پیرو مذهب او هستند.
[۵۸] بعضی از شعرا تاریخ تولد و وفات و مدت عمر ائمۀ اربعه را به حساب حروف ابجد به زبان عربی بر ترتیب نظم اینگونه به رشته شعر درآورده‌اند:
تاریخُ نُعمان: یكن(۸۰) سیف(۱۵۰) سطا(۷۰)
ومالك فی جوف(۸۹) قطع(۱۷۹) سیطا(۹۰)
والشافعیُ فی صین(۱۵۱) در(۱۰۴) ند(۵۴)
واحمد بسبق(۱۶۴) امر(۲۴۱) جعد(۷۷)
فاحْسِبْ على تَرْتِيْبِ نَظْمِ الشِّعْرِ
ميلادُهُمْ فَموتهم كالعمر
[۵۹] ایرانشهر.