اساتید امام نووی در حدیث:
در ادامۀ بحث از این کتاب از جایگاه نووی در علم حدیث و از علومی که آن را فرا گرفت و بر دیگران عرضه نمود و در آن تخصص حاصل نمود در بخش علوم نووی از آن سخن خواهیم گفت. اما در اینجا به ذکر نام اساتیدش که علم حدیث را از آن‌ها شنیده و یا نزد آن‌ها تلّمذ نموده است، اکتفا می‌کنیم.
از میان اساتیدی که امام نووی در نزد آنان برای فراگیری علم حدیث تلمذ نموده، یکی ابراهیم بن عیسی المرادی الأندلسی [۸۳]می‌باشد که امام نووی دربارۀ وی می‌گوید: حدود ده سال در خدمت ایشان بودم که هرگز در این مدت از او چیزی که مرا برنجاند ندیدم [۸۴]. دیگری، ابواسحاق ابراهیم بن ابو حفص عمر بن مضر الواسطی، که امام نووی تمام صحیح مسلم بن الحجاج را از وی شنیده است ـ که بعداً با ذکر سندش در مسلم از طریق شیخ بزرگوارش بیان خواهم کرد [۸۵]. ـ و دیگری، شیخ زین‌الدین ابو البقاء خالد بن یوسف بن سعد النابلسی [۸۶]. و دیگری، رضی بن برهان، و دیگری، شیخ مشایخ [۸۷]عبدالعزیز بن محمد بن عبدالمحسن الأنصاری الحموی الشافعی [۸۸]و دیگری زین الدین ابو العباس بن عبدالدائم المقدسی، و دیگری ابوالفرج عبدالرحمن بن ابوعمر محمد بن احمد بن محمد بن قدامة مقدسی [۸۹]. دانش‌آموز ابن عطار می‌گوید: او از برجستگان اساتیدش بود [۹۰]، و دیگری قاضی القضاة عمادالدین ابوالفضائل عبدالکریم ابن عبدالصمد بن محمد الحرستانی خطیب دمشق [۹۱]، و دیگری تقی الدین ابومحمد اسماعیل بن ابو اسحاق ابراهیم بن ابو الیسر التنوخی [۹۲]، و دیگری جمال الدین ابو زکریا یحیی بن ابو الفتح الصیرفی الحّرانی و دیگری ابوالفضل محمد بن محمد بن البکری الحافظ و دیگری الضیاء بن تمام الحنفی ـ که اسمش همان‌گونه که در پاورقی الجواهر المضيقة آمده این گونه می‌باشد که ـ ابوبکر محمدبن نصرالله بن عبدالعزیز بوده [۹۳]، و دیگری مفتی جمال‌الدین عبدالرحمن بن سالم بن یحیی الأنباری الدمشقی [۹۴]الحنبلی و دیگری شمس‌الدین بن ابو عمرو و دیگرانی از این سنخ بوده‌اند [۹۵].
[۸۳] امام نووي درباره وي مي‌گويد: او انساني داراي حفظي قوي بود و محققي منظم و زهد و ورعي بسيار بالايي داشت كه هرگز نمونه او در زمان خودم نديدم. و به القاب ديگر از جمله ابراهيم بن عيسي المردادي الدمشقي (المصري) نيز مشهور است. وي در سال ۶۸۸ هجري در مصر وفات نمود. از كتاب الطبقات ۸/۱۲۲ با اندكي تغيير. [۸۴] الطبقات «۸/۱۲۲». [۸۵] امام نووي اين چنين او را توصيف مي‌كند: او امانتدار و عادل و دوست‌داشتني بود. همچنين شرح مسلم ۱/۸. [۸۶] ذهبي درباره وي مي‌گويد: او امامي ارزشمند، محدث و حافظ و صاحب تبحر و فهم و شناخت و علم بود. و وي مورد اعتماد بزرگي بود كه در سال ۶۳۳ هجري وفات نمود. از التذكرة ۱۴۴۷ و الدارس (۱۰۶). [۸۷] در التذكرة و الطبقات. [۸۸] در الطبقات اين گونه او را توصيف مي‌كند كه: وي باهوش‌ترين آدميان بود كه در فقه و شعر تخصص داشت كه آثار زيادي در اين رابطه از او بر جاي مانده است وي در سال ۶۶۲ هـ وفات يافت. [۸۹] از امامان حديث در دوران خودش كه درسال ۶۸۲ هـ وفات يافته است. [۹۰] تحفة الطالبين. [۹۱] از بزرگان محدثين كه در سال ۶۶۲ هـ وفات يافته است. [۹۲] ذهبي در تذكره چنين او را توصيف مي‌كند كه: وي بزرگ محدثين و امام تقي‌الدين تكيه‌گاه آنان مي‌باشد كه سال وفاتش ۶۷۲ ه مي‌باشد. [۹۳] در جواهر او اين گونه توصيف مي‌كنند كه: وي امامي بزرگ و محدث ولي از وفاتش ذكري به ميان نيامده است. [۹۴] سال ۶۶۱ هـ وفات نموده همانطور كه در تذكره بيان شده است. [۹۵] اسمهاي همه اين اساتيد امام نووي از التحفة اثر شاگردش ابن اعطار و التذكرة و الدارس و الطبقات الكبري و سيرة النووي تأليف سخاوي استخراج نموده‌ايم.