کسانی که از نووی اجازه دریافت نمودند:
بسیاری از علماء از او اجازه دریافت نموده‌اند. اجازه از تلقی بی‌نیاز نمی‌باشد و کسانی به آن عمل می‌کنند که از تلقی به دور باشند و اجازه نزد بسیاری از علماء به آن اعتماد نمی‌شود. سخاوی می‌گوید: من مقلّد شیخم (ابن حجر) نیستم اما عمل به اجازه را دوست دارم و به لطف خدا آنچه که از تحمل حدیث به ما داده شده ما را از بسط به آن اجازه بی‌نیاز می‌کند [۳۶۲].
از جمله کسانی که از او اجازه نامه دریافت نمودند، شرف محمد بن محمد بن عبدالکریم بن عطاء الله الخزامی اسکندری برادر تاج ابن عطاء الله (صاحب الحکیم) و ابوعبدالله محمد بن عبدالکریم ابو عبدالله المخیلی است که هر دو از نووی اجازه نامۀ عمومی [۳۶۳]دریافت نمودند. همچنین به جمال‌الدین بن عطار و ابو نعیم احمد بن تقی عبیدالأسعردی و ابو العباس احمد کشتغدی بن عبدالله و ابوبکر بن قاسم ابن ابوبکر الرحبی و سیف ابوبکر بن محمد بن یحیی بن سنقد المعالی و شمس ابو عبدالله محمد بن یحیی بن سنقد المعالی و شمس ابو عبدالله محمد بن احمد بن ابراهیم بن حیدر بن قماح و ابو عبدالله محمد بن ابوبکر بن ابو البرکات نعمانی و ناصرالدین محمد بن کشتغدی برادر (احد بن کشتغدی) و صدر ابوالفتح محمد بن محمد بن ابراهیم میدومی نیز اجازه‌نامه داده است [۳۶۴].
البته او اجازۀ روایت شرح صحیح مسلم را به همه مسلمانان داده است [۳۶۵].
[۳۶۲] سيره نووي، تأليف سخاوي، ص ۳۳. [۳۶۳] اجازه نامه بر درجاتي بوده: اجازه نامه عام و خاص كه عام امتياز خاص را نداشته است. به كتاب سيره نووي، تأليف علي طنطاوي، ص ۱۴ مراجعه شود. (مترجم) [۳۶۴] سيره نووي، ۳۰-۳۱-۳۲. [۳۶۵] مفتاح السعادة، ۱/۳۹۸.