امام نووی رحمه الله

عبادتش:

عقیدۀ امام نووی /این بود که برترین عبادت یادگیری علمی است که به وسیلۀ آن بتوان صادقانه حلال را از حرام به طور کامل جدا نمود. که ما در ابتدای بحث در بخش علم نووی و فقاهتش بعضی از مطالب و برخی از اقوالش را ذکر نمودیم.

از آنجایی که من توان ادای حق مطلب را ندارم اما مطالبی بدین مضمون بیان می‌کنم که: بعضی از شاگردان محمدبن‌حسن [یکی از شاگردان و اصحاب ابوحنیفه رحمهما الله] از او خواست که برای آن‌ها کتابی در زهد تألیف کند! او گفت: کتاب بیع را برای شما تألیف نمودم. گویا او این را می‌گوید که زهد حقیقی یعنی پرهیز از خوردن مال مردم و دوری کردن از آنچه که خداوند آن را حرام نموده است، با همۀ این تفاصیل امام نووی بسیار عبادت می‌نمود. در بدرالسافر [۲۰۵]آمده که، امام نووی بسیار عبادت می‌نمود. و شاگردش ابن عطار می‌گوید: وی خالصانه برای خدا بسیار تلاوت و ذکر می‌کرد.

قطب یونینی می‌گوید: وی از زمانی که به سن رشد و تمییز رسیده بود [۲۰۶]قرآن را بسیار تلاوت می‌نمود و اهل ذکر بود و دنیا را رها می‌کرد و در فکر آخرت بود. ابن‌عطار می‌گوید [۲۰۷]: ابوعبدالله محمد بن ابوالفتح البعلی الحنبلی فاضل که خداوند به او به سبب شیخ فوائد زیادی رساند برای ما نقل کرد که:

در اواخر یکی از شب‌ها در مسجد جامع دمشق شیخ را در حالی دیدم که در تاریکی شب به نماز ایستاده و این گفتۀ خداوند را که:

﴿وَقِفُوهُمۡۖ إِنَّهُم مَّسۡ‍ُٔولُونَ ٢٤﴾[الصافات: ۲۴].

«آنان را نگاه دارید که باید بازپرسی شوند و از عقاید و اعمالشان پرسیده شود».

بارها با حزن و خشوع کامل تکرار می‌کرد تا اینکه من نیز با دیدن این صحنه از آن بسیار متأثر شدم.

در البداية والنهاية تألیف ابن کثیر [۲۰۸]آمده که وی دائم الصوم بوده است. یافعی نیز می‌گوید [۲۰۹]: وی برای عبادت‌کردن بسیار بیدار می‌ماند و تلاوت بسیاری را انجام می‌‌داد و دارای تألیفات بسیاری است.

[۲۰۵] سيرة نووي ۳۶. [۲۰۶] سيرة نووي سخاوي (۱۲). [۲۰۷] تحفة الطالبين ۹/ب. [۲۰۸] ۱۳/۲۷۹. [۲۰۹] مرآة الجنان ۴/۱۸۳.