۴- در حالتی که ادرار و مدفوع به نمازگزار فشار می‌آورد نماز نخواند
بدون شک یکی از مواردی که موجب عدم حصول خشوع است، تحت فشار بودن نمازگزار به ادرار و مدفوع است، و لذا پیامبر جنهی کرده‌اند که شخصی درحالی نماز بخواند که تحت فشار ادرار است [۷۷].
در چنین حالاتی ضروری است اول قضای حاجت کند گرچه نماز جماعت یا چند رکعت فوت شود، زیرا پیامبر جفرمودند: «إِذَا أَرَادَ أَحَدُكُمْ أَنْ يَذْهَبَ الْخَلاَءَ وَقَامَتِ الصَّلاَةُ فَلْيَبْدَأْ بِالْخَلاَءِ» [۷۸]. «اگر کسی قضای حاجت داشت و نماز اقامه شد، اول قضای حاجت کند، بعد نماز بخواند». و اگر در وسط نماز به چنین حالتی دچار شد باید نماز را قطع و قضای حاجت کند و وضو بگیرد و نماز بخواند، زیرا پیامبر جفرموده‌اند: «لَا صَلَاةَ بِحَضْرَةِ طَعَامٍ وَلَا هُوَ يُدَافِعُهُ الْأَخْبَثَانِ» [۷۹]. «در هنگام آماده بودن غذا و تحت فشار ادرار و مدفوع ، نمازی (درست) نیست».
چنین حالت‌هایی، خشوع نماز را از بین می‌برد و حبسِ باد شکم نیز همین حکم را دارد.
[۷۷] «نَهَى رَسول الله جأَنْ يُصَلِّىَ الرَّجُلُ وَهُوَ حَاقِنٌ»روایت ابن ماجه: ۶۱۷، و در صحیح الجامع: ۶۸۳۲. [۷۸] روایت أبو داود: ۸۸، و در صحیح الجامع: ۲۹۹. [۷۹] صحیح مسلم:۵۶۰.