شک:
شک به معنای تردید بین دو امر است که کدامیک روی داده‌است.
در عبادات در سه حالت توجه و اعتنایی به شک نمی‌شود:
اول: چنانچه شک فقط در حد وَهم باشد و حقیقت نداشته باشد مانند وسواس.
دوم: هرگاه بیشتر اوقات، شخص در شک بسر می‌برد بگونه ایکه هیچ عبادتی را انجام نمی‌دهد مگر اینکه در آن شک می‌کند.
سوم: هرگاه شک بعد از فارغ شدن از عبادات حاصل شود که در این حالت به آن اعتنایی نمی‌شود، البته به شرطیکه بر آن شک یقین وجود نداشت، چه که در آنصورت به مقتضای یقین عمل می‌شود.
مثلا شخصی نماز ظهر می‌خواند و بعد از آنکه از آن فارغ گشت در شک می‌افتد که آیا سه رکعت خوانده یا چهار رکعت؟!، در این حالت اعتنایی به این شک نمی‌شود مگر اینکه مطمئن باشد که سه رکعت نماز خوانده، در این صورت چنانچه زمان زیادی از پایان نماز نگذشته بود باید بازگردد و نمازش را کامل گرداند (یک رکعت باقی مانده را بخواند) بعد سلام دهد و سپس به سبب این سهو دو سجده ببرد و بعد سلام دهد، اما چنانچه تا بعد از مدت زمان طولانی بیادش نیامد در این حالت بایستی نمازش را از نو تکرار کند.
اما شک در غیر سه حالت فوق الذکر معتبر است.