شور عشق
جان دیون پورت می‌نویسد: «هیچگاه دلیلی مبنی بر اینکه محمد خودش را به این درجه تنزل داده باشد تا دکترینش (عقیده) را بوسیله‌ی معجزاتِ مجعول و کذب، تحمیل کرده و دعوتش را بر این اساس نشر داده باشد، اقامه نشده است و برعکس، کاملاً بر برهان و دلیل و فصاحت و بلاغت تکیه داشت و در دوران اول دعوت، متکی به عشق و شور مذهبی بود. در حقیقت، تنها عاملی که همیشه در نهاد محمد حکومت داشت، شور و جذبه‌ی دینی بود و در هر مرحله‌ای از مراحل حیات و در جمیع کارهای او، این معنی جلوه‌گر بود»[٢١٩].
[٢١٩]- عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن؛ ٢٥- ٢٦.