گدای درگه مصطفی
ای صبح صادق رخ زیبای مصطفی
وی سرو راستان قد رعنای مصطفی
آیینۀ سکندر و آب حیات خضر
نور جبین و لعل شکر خای مصطفی
معراج انبیا و شب قدر اصفیا
گیسوی روز پوش قمرسای مصطفی
ادریس کو معلم علم الهی است
لب بسته پیش منطق گویای مصطفی
عیسی که دیر دایر علوی مقام اوست
خاشاک روب حضرت اعلی مصطفی
بر ذروه دنا فتدلی کشیده سر
ایوان بارگاه معلای مصطفی
وزجام روح پرور ما زاغ گشته مست
آهوی دلکش شهلای مصطفی
خالی ز رنگ بدعت و عاری ز رنگ شرک
آیینۀ ضمیر مصفای مصطفی
روح الامین که آیت قربت به شان اوست
قاصر زدرک پایه ادنی مصطفی
گومه به نور خویش مشو غره زانگ او
عکس بود ز غرّۀ غرّای مصطفی
خواجه گدای درگه او شو که جبرئیل
شد با کمال مرتبه مولای مصطفی
(ابوالعطا کمال الدین محمود، معروف به خواجو کرمانی)