ساده‌زیستی
جان دیون پورت نوشته است: «محمد در این هنگام شخصیتی به خود گرفته بود که امور سلطنتی و فرماندهی و قضاوت و پیش نمازی در او جمع شده بود. بطور کلی، عنوان وحی و الهام الهی، در وجود او مورد پذیرش واقع شده بود و فداکاری و ارادتی که از جانب پیروانش نسبت به او ابراز می‌شد، بی‌نظیر بود.
در حقیقت چنان بزرگ شده بود و به اندازه‌ای مورد احترام بود که هرچه با شخص او تماس پیدا می‌کرد، متبرک و مقدس می‌شد و هیچ نوع سادگی‌ای به پایه‌ی سبک و روش زندگی‌ای که او انتخاب کرده بود، نمی‌رسید و با توجه به همین سابقه است که عایشه گفته است: او شخصاً خانه‌اش را جارو می‌کرد و به دست خویش آتش اجاق را روشن می‌کرد و لباس‌هایش را وصله می‌زد و خوراکش از مقداری خرما و نان جو بود که با شیر و عسل می‌خورد و آن را هم گروندگان و پیروانش تهیه می‌کردند[٢٥٥]. در عین حالی که به شرح فوق، مشغول امور روحانی بود، توجهش به امور عرفی و عادی زندگی کم‌تر از امور روحانی نبود»[٢٥٦].
[٢٥٥]- امام بخاری می‌گوید: خداوند خزانه‌های زمین را به او عرضه داشت، ولی نپذیرفت.
[٢٥٦]- عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن؛ ٤٥- ٤٦.