درسی از ولایت

امیرالمؤمنین÷عقیدۀ موافق قرآن را صحیح می‌داند

در نهج‌البلاغه خطبۀ ۱۷۴ فرموده: «انتفعوا ببيان الله واعملوا انّ هذا القرآن هو النّاصح الّذي لا يغش والهادي الّذي لا يضلّ واعملوا انّه ليس علي أحد بعد القرآن من فاقه ولا لأحد قبل القرآن من غني استدلوه علي ربكم واستنصحوه علي أنفسكم واتّهموا عليه ارائكم واستغشوا فيه أهوائكم». یعنی بهره برید به بیان خدا و بدانید که این قرآن همان نصیحت کنی است که خیانت نمی‌کند و هدایت کنی است که گمراه نمی‌یابد، و بدانید که احدی پس از داشتن قرآن به چیزی احتیاج ندارد و برای احدی پیش از قرآن بی‌نیاز نیست (یعنی اگر صد هزار حدیث و کتاب بدانی تا به قرآن چنگ نزنی فقیر و گمراهی) قرآن را راهنمای بسوی پروردگارتان قرار دهید و آن را نصیحت گوی خود بنمائید و آراء و عقائد خود را متّهم بدانید و بر قرآن عرضه بدارید و عیب عقائد خود را در قرآن اصلاح کنید. و در خطبۀ ۱۸۱ فرموده: «فالقرآن آمر زاجر وصامت ناطق حجّت الله علي خلقه وقد فرغ إلي الخلق من أحكام الهدي به فانّه لم يخف عنكم شيئاً من دينه ولم يترك شيئاً رضيه أو كرهه إلّا وجعل له علماً بادياً». یعنی قرآن آمر است و ناهی، ساکتی است ناطق و گویا، حجّت خدا است بر خلق، و بواسطۀ آن خدا احکام هدایت را به نهایت رسانیده، بدرستیکه خدا چیزی از دین خود را مخفی نگذاشته و همه را در قرآن بیان کرده و چیزی که مورد رضایت و کراهت او باشد رها نکرده مگر آنکه برای همۀ آن‌ها نشانۀ روشنی در قرآن نهاده است. خدا در قرآن فرموده: ﴿ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ﴾[البقرة: ۱۸۵]، و قرآن را هادی مردم قرار داده نه هر خبری را.