یازدهم: سیره زبیر بن عوام و شهادت وی

وی ابو عبدالله زبیر بن عوام بن خویلد بن أسد بن عبدالعزی بن قصی بن کلاب از قبیله قریش و طائفه أسد است[٥٧٢]. وی در جد خود قصی به رسول خدا می‏رسد. او حواری رسول خدا و فرزند عمهایشان، یعنی صفیه بنت عبدالمطلب و یکی از عشره مبشره و یکی از اعضای شورای خلافت است[٥٧٣]. وی در سنین جوانی و در حالی که شانزده سال داشت اسلام را پذیرفت[٥٧٤]. وی از هیچ غزوهای از غزوات رسول خدا تخلف نورزید[٥٧٥]. بعد از این‌که مسلمان شد مورد آزار و اذیت قرار گرفت. روایت شده که عموی زبیر او را در حصیری می‏گذاشت و در آن دود می‏دماند و می‏گفت: به کفر برگرد و زبیر می‏گفت: هرگز به کفر بر نمی‏گردم[٥٧٦].

[٥٧٢]- الإصابة١/٥٢٦-٥٢٨.

[٥٧٣]- الطبقات الکبری٣/١٠٠؛ الإصابة١/٥٢٦-٥٢٨.

[٥٧٤]- سیر أعلام النبلاء١/٤١.

[٥٧٥]- سیر السلف١/٢٢٦. این روایت مرسل است.

[٥٧٦]- المعجم الکبیر، طبرانی١/١٢٢.