تقیه
شریعت در برخی موارد تحت شرایط خاص تقیه را مشروع قرار داده است، اگر مسلمانی بسوی کفر فرا خوانده شود و درصورت عدم پذیرش تهدید به مرگ و یا شکنجهء شدید گردد در چنین صورت اجازه دارد که برای نجات خود به رخصت عمل نموده در ظاهرامر کفر را بپذیرد، سبک قرآنی مورد ذکر شده را تأیید می‌کند.
﴿لَّا يَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَلَيۡسَ مِنَ ٱللَّهِ فِي شَيۡءٍ إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗۗ وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ وَإِلَى ٱللَّهِ ٱلۡمَصِيرُ٢٨﴾[آل عمران: ۲۸].
«افراد با ایمان نباید به جای مؤمنان کافران را دوست انتخاب کنند و هر کس چنین کند هیج رابطهء با خدا ندارد مگر این که به نوعی از حذر کردن، شر آنان را دفع نموده از ایشان بپرهیزید خداوند شما را از خود می‌ترساند و باز گشت شما بسوی خداست».
ولی تقیه نزد شیعه مفهوم دیگری دارد یعنی دروغ گفتن و فریب بازی، در جای دیگری این کتاب هم تقیه تشریح شده است اینک در ذیل تقیهء که در مذهب شیعه جواز دارد تشریح می‌گردد.