ائمه نور اند!
همان نوری که قرآن از آن یاد آورمی‌شود: ﴿فَ‍َٔامِنُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَٱلنُّورِ ٱلَّذِيٓ أَنزَلۡنَاۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ٨﴾[التغابن: ۸].
ترجمه: «به الله و رسولش و نوری که پائین کردیم ایمان بیاورید».
واژهء نور در اینجا ائمه است نه قرآن.
- امامان ارکان زمین اند نبود آن‌ها زمین را تکان می‌دهد.
- امام از گناه و عیوب پاک است و علم ویژه دارد.
- اعمال مردم بر نبی÷و ائمّه پیش می‌شود.
- أئمَّه مهبط وحی، جای راز خداوند در زمین و امانت بین مردم اند.
- ائمه تمامی کتبی آسمانی که بر أنبیاء نازل شده است را با خود دارند و از لغات آن کتاب‌ها آگاه‌اند.
- قرآن و علم آن را جز أئمَّه کسی جمع نکرده است، آن‌ها علم قرآن را از علیس بوراثت گرفته‌اند.
- از ازل تا ابد از تمامی جزئیات با خبر اند، چیزی بر آن‌ها پوشیده نیست، خداوند پیامبرش را مکلَّف ساخت تا آموزه‌های خدای را یکایک به علی بیاموزد، آموزش بدین منوال تا آخرین امام تداوم پیدا کرد.
- رسول خدا را روحی بزرگ تر از جبرئیل و مکائیل همراهی می‌کند، عین روح با أئمه هم است.
- ملائکه نزد أئمه فرود می‌آیند داخل خانه‌های آن‌ها می‌شوند و به آن‌ها اخبار تازه می‌آورند.
- زمین علی التمام از آن امام و از آن اهلبیت است، آن‌ها کسانی اند که زمین را از طرف خداوند به میراث گرفته‌اند طوری که خداوند می‌فرماید: ﴿وَلَقَدۡ كَتَبۡنَا فِي ٱلزَّبُورِ مِنۢ بَعۡدِ ٱلذِّكۡرِ أَنَّ ٱلۡأَرۡضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ ٱلصَّٰلِحُونَ١٠٥﴾[الأنبیاء: ۱۰۵].
- ترجمه: «بیقین پی‌نگارش لوح محفوظ در صحیفه‌ها نوشتیم که زمین میراث صالحین است».
اسماعیلی‌ها هم با بسیار تفاوت اندک و شگفت‌های فکری که امامی‌ها آن را نمی‌پذیرند در بسیاری موارد دیگر هم فکر اند.