مذهب شیعه از دیدگاه علمای بزرگ ازهر

۳. حدیث

عن عبدالله بن أبي يعفور قال: قلت لأبی عبدالله÷: «إنِّي أخالط الناس فيکثر عجيی من أقوام لا يتولَّونکم ويتولَّون فلانا وفلاناً لهم أمانة وصدق ووفاء وأقوام يتولَّونکم ويتولَّون فلانا وفلاناً لهم أمانة وصدق ووفاء وأقوام يتولَّونکم ليس لهم تلک الأمانة ولا الوفاء

والصدق، قال: فاستوی ابو عبدالله÷جالساً فأقبل علیَّ کالغضبان ثم قال: «لا دين لمن دان الله بولاية إمام جائر ليس من الله ولا عتب علی من دان بولاية إمام عادل من الله» قلت لا دين لأولئک ولا عتب علی هولاء؟ قال: نعم، ثم قال: ألا تسمع لقول الله عزوجل﴿ٱللَّهُ وَلِيُّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يُخۡرِجُهُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِۖ﴾[البقرة: ۲۵۷] يعني من ظلمات الذنوب إلی نور التوبة والمغفرة لولايتهم کل إمام عادل من الله. قال:﴿وَٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَوۡلِيَآؤُهُمُ ٱلطَّٰغُوتُ يُخۡرِجُونَهُم مِّنَ ٱلنُّورِ إِلَى ٱلظُّلُمَٰتِۗ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ٢٥٧﴾[البقرة: ۲۵۷] إنما عني بهذا أنهم کانو علی نور الإسلام فلمّا أن تولَّوا کل إمام جائر ليس من الله عزوجل خرجوا بولايتهم إياه من نور الإسلام إلی ظلمات الکفر، فأوجب الله لهم النار مع الکفار، فأولئک أصحاب النار هم فيها خالدون».

ترجمه: عبدالله بن أبی یعفور: می‌گوید که، برای ابوعبدالله گفتم: هرگاه که در اجتماع مردم حضور به هم می‌رسانم صدق و وفاء و امانت کسانی را که با فلانی و فلانی محبت دارند مشاهده می‌کنم بر عکس بی‌وفائی و عدم صدق و امانت کسانی را که با شما دوستی می‌ورزند می‌بینم، بیش از حد شگفت زده می‌شوم، ابو عبدالله درپی شنیدن سخنانم ناراحت شد و خشمگین سرجای خود نشست به من توجه نمود و اظهار داشت، شخصی که به حاکمیت امامی که از جانب الله مقرر نشده است و ستمگر می‌باشد تسلیم شده است، دین ندارد، در عوض کسی که امام منظور شده از طرف خداوند را قبول دارد، و معلوم هم است که چنین امام عادل است. سزاوار سرزنش نیست، گفتم: پس آن گروه (اهل سنت) بی دین و این گروه (شیعه) قابل سرزنش نیستند؟ گفت: آری. بعداً فرمود: سخن الله متعال را نشنیدهء؟ که: خداوند دوست مؤمنین است، آن‌ها را از تاریکی‌ها بسوی روشنی می‌کشاند از تیرگی‌های گناه بسوی روشنی و هدایت و بخشش.

این بخشایش بخاطر همان محبت‌شان با هر امام عادلی است که از طرف الله تعالی مقرر شده است. و طاغوت دوستان کسانی می‌باشد که کافر شده‌اند و آن‌ها را از روشنی بسوی تاریکی می‌کشاند این‌ها همگی دوزخی اند و دائماً در دوزخ خواهند ماند، در آغاز از نور اسلام مستفید بودند همین که از امام ستمگر و امامی که دستور الهی در راستای امامتش موجود نبود پیروی نمودند از نور اسلام محروم شدند و دچار ظلمت کفر گردیدند، خداوند آن‌ها را در قطار کفار دائماً مستحق عذاب جهنم گردانید.